১ম, বিষয়া।—“কি হল ডাঙৰীয়া? কি মন্ত্ৰণা নো কৰিলে?”
কীৰ্ত্তিনাথ।—“এৰা, সিফালেও তিৰোতাসকলৰ মেল বহিছে। ভিতৰৰ ফালে ঠিকেই হল।”
২য়, বিষয়াঃ—“তেনেহলে কথাই নাই আৰু। ভাল, এতিয়া শৰাই ভাঙ্গক ৷”
কীৰ্ত্তিনাথ।(শৰাই চুই)— “মই বাৰু চুই দিছোঁ; আপোনাসকলেই ভাঙ্গকচোন ।”
৩য়, বিষয়া। “বাৰু, তেন্তে বিয়াৰ দিন নো কেতিয়া স্থিৰ কৰা হৈছে? মোৰ মনেৰে হলে অহা বহাগতে হলেই ভাল।”
কীৰ্ত্তিনাথ।—“এৰা, শুভকাৰ্য্য শীঘ্ৰে হোৱাই ভাল। কিন্তু, বহাগ ছোৱালীটিৰ ওপজা-মাহ। সেই কাৰণে আহাৰ মাহত হলেই ভাল দেখোঁ? আহাৰ মাহতো দিন খাকিব পায়।”
পঢ়াশালিৰ পণ্ডিত।—“আছে, এই বাৰ আহাৰ মাহত হে বিয়াৰ বৰ ভাল দিন আছে।”
৪ৰ্থ বিষয়া। “বাৰু, তেন্তে সেয়ে হল। এতিয়া আৰু আমাৰ আন কাম নাই। আমি তেন্তে উঠিব হে লাগে।”
কীৰ্ত্তিনাথ—“বহক, বহক, তামোল খাই যাওক।”
তাৰ পাচত, আন-আন বাজে কথা দুটা-চাইটা পাতি তামোল-পাণ খাই সকলোৱে দিহাদিহি প্ৰস্থান কৰিলে।
