মনকোঁৱৰে ক’লৈ— “লাগিছিল। এতিয়া তোমালোকক পাই ভালহে লাগিছে।”
মুখকেইখনে ইটোৱে সিটোলৈ চালে। এইবাৰ সিহঁতৰ মুখ কেইখন দীঘল হৈ ওপৰৰ চিলিঙ চুলেগৈ ৷ ক’লে—“এতিয়াও ভয় লগা নাইনে?”— ঢেক্ ঢেকাই হাঁহি মনকোঁৱৰে ক’লৈ– “তোমালোক ভাল যাদুকৰ দেই। যোৱা বছৰ আমাৰ গাঁৱলৈও যাদুকৰ গৈছিল নহয়, একেবাৰে মানুহ কাটি যোৰা লগাই দিছিল।” হঠাতে মুখ কেইখন নাইকীয়া হ’ল।
ৰৈ ৰৈ মনকোঁৱৰৰ টোপনি ধৰাত আকৌ শুই পৰিল ৷
পিছদিনা৷ সাৰ পাই মনকোঁৱৰ বাহিৰলৈ ওলাই আহিল। সি দেখিলে ঘৰটোৰ ওচৰে-পাজৰে আৰু কাৰো ঘৰ নাই। সি আলিবাটলৈ ওলাই আহিল। বাটতে মানুহ দুজনমানে তাক দেখি সুধিলে- “হে’ৰ তই এই খিনি কেনেকৈ ওলালিহি। নেজাননে এইটো ভূতৰ ঘৰ৷” মনকোঁৱৰে বাট হেৰুৱাৰ কথা ক'লে। আৰু ক’লে সি ভূত দেখা নেপালে। মানুহ কেইটাই ক’লে– “তিনিটা গভাইট চোৰ-ডকাইত ঘৰটোত আছিল। তিনিওটা কাজিয়া লাগি কটা—কটি কৰি মৰিল। মৰি ভূত হৈ ওলাবলৈ ল'লে। ভয়তে ওচৰৰ মানুহবোৰে সেই ঠাই এৰি দূৰত ঘৰ-দুৱাৰ সাজি ল’লেগৈ ৷”
মনকোঁৱৰ মানুহকেইজনৰ লগতে আহি মেলা পালেহি। সি সদাগৰৰ ঘৰৰ মানুহবোৰ বিচাৰি ল’লে। আগৰ দৰে গাড়ীত উঠি ঘৰ পালেহি।
ঘৰলৈ আহি সকলো কথাকৈ মনকোঁৱৰে মাকক সুধিলে—“আই, মানুহ মৰিলে ভূত হয় নেকি?” মাকে ক’লে– “পৃথিৱীত ভাল কাম কৰিলে গোসাঁইয়ে লৈ যায়, বেয়া কাম কৰি মৰিলে ভূত হৈ থাকে ৷ পিছে সৎ আৰু সাহসী মানুহক ভূতে একো কৰিব নোৱাৰে।”
মনকোঁৱৰে ভাবিলে –“সেইকেইটা বাৰু ভূত আছিল নেকি ?
