তিনি মাহৰ মূৰত তিনিও গুৰুৰ ওচৰলৈ আহিল। সনকে ক’লে– “গুৰুদেৱ
ৰজাৰ দৰে জীৱন মোক নেলাগে। য’ত মনৰ সুখ নাই তেনে জীৱনৰ অৰ্থ নাই।”
কুশলে ক’লে– গুৰুদেৱ, বামুণৰ দৰে কৃপণ জীৱন মই সহিব নোৱাৰোঁ। যি ধন স্বাস্থ্য আৰু উপকাৰত নেলাগে সেই ধনৰ মূল্যও নাই। বৰং অশান্তি আৰু অসুখী হৈ দুদিনীয়া জীৱন অৰ্থহীন কৰাহে হয়।” সেইদৰে শোণিতেও ক’লে–“গুৰুদেৱ, মই বৰ আচৰিত হৈছোঁ– গিয়ানৰ অভাৱত মানুহ কেনে মূৰ্খ হ’ব পাৰে। মূৰ্খতাৰ বাবে মানুহজন এলেহুৱা আৰু এলেহুৱা বাবেই ধন থাকিও ভিক্ষাৰী।
গুৰুৱে সুধিলে–“এতিয়া তোমালোকৰ মতামত কোৱা।”
সনকে ক’লে– “মই অধ্যয়ন কৰি গিয়ান অৰ্জন কৰি নিৰিবিলি জীৱন কটাব বিচাৰোঁ।”
কুশলে ক’লে– “মই কৃপণবিলাকৰ পৰা ধনবোৰ কাঢ়ি দুখীয়াক দান দিব বিচাৰো, পৰিয়ালক সুখ দিয়াৰ উপায় দিব খোজো।”
শোণিতে ক’লে– “ধনী মহাজনজনে ধনৰ গৰাকী হৈ লোকৰ ওপৰত নিৰ্ভৰ নকৰি নিজে সকলো সুখ উপভোগ কৰা উচিত আছিল।”
গুৰুৱে হাঁহি মাৰি ক'লে–
“তোমালোকৰ ধাৰণা ঠিক। পিছে সনকৰ দৰে নিজে গিয়ানী হৈ নিজতে ৰখাৰ যিদৰে মূল্য নাই সেইদৰে পৰৰ ধন কাঢ়ি পৰক সুখী কৰাতো অৰ্থ নাই। সেইদৰে সকলো সুখ উপভোগ কৰিবলৈ হ'লে সেই সুখ কৰ্মৰ দ্বাৰা আনি লোৱা উচিত।
কৰ্ম মানুহৰ ৰক্ষা কৱচ। আনক গিয়ান দিয়া এটা মহৎ কৰ্ম। কৰ্মৰে টকা অৰ্জন কৰি দুখীয়াক সহায় কৰা পৰম ধৰ্ম। নিজে সুখী আৰু নিৰোগী জীৱন কটাবলৈ দুই হাত অহৰহ কৰ্মত লগাব লাগিব। ধনৰ শত্ৰু চোৰ ডকাইট, কৰ্মহীন মানুহৰ শত্ৰু ৰোগ- ব্যাধি। – তোমালোক এতিয়াও নাবালক, এতিয়াৰ পৰা কাম কৰাৰ অভ্যাস কৰা।”
গুৰুৰ আশীৰ্বাদ লৈ তিনিও জনে গুৰুৰ উপে মনত ঘৰ মুখী হ’ল।
