পৃষ্ঠা:মৰমিয়াল পৰীজনী.pdf/১৩

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে

বান্দৰীৰ বিলৈ

 এখন হাবিত বান্দৰ এজাকে বাস কৰিছিল। সিহঁতে লগে-ভাগে থাকিয়ে ভাল পায়। সিহঁতৰ ভিতৰত যিটো বলবান তাকে মুখিয়াল পাতি লয়।

 খৰাং বতৰ পৰিল। গছৰ পাত মৰিল। ফলমূলো কমি আহিল। জান-জুৰিৰ পানীও শুকাই আহিবলৈ ধৰিলে। এদিন মুখিয়াল বান্দৰটোৱে ক’লে– তহঁত কেইটামানে গৈ ক’ৰবাত নৈ-বিল, ওচৰৰ হাবিত খবৰ কৰি আহ। তালৈকে যাব লাগিব। বাৰিষা আহিলে আমি আকৌ ইয়ালৈ গুচি আহিম।

 বান্দৰ কিছুমানে চাৰিওফালে

সুবিধাজনক ঠাই বিচাৰি গ’ল। বান্দৰ এহাল গৈ গৈ হাবি এখন পালেগৈ। ওচৰতে এখন নৈ। নৈখনৰ পাৰতে এখন গাঁও। গাঁওখনৰ পথাৰত মাকৈ, মটৰমাহ, কলামাহৰ খেতিয়ে নদন-বদন হৈ আছে। সিহঁতৰ বৰ ফূৰ্তি লাগিল। বান্দৰটোৱে ক’লে–

 –“বাঃ কেনে মজা। হাবিও আছে। হাবিত ফলো নোহোৱা নহয়। ওচৰতে পানী। খেতি পথাৰত খেতিও আছে। কেতিয়াবা মন গ’লে গাঁৱত সোমাই কল-কচুও আনিবগৈ পাৰিম। এতিয়া মুখিয়ালক খবৰ দিয়াহে কথা।”

 বান্দৰীয়ে ক’লে– “হেৰ’ মূৰ্খ, এনে ভুল নকৰিবি। মুখিয়ালক খবৰ দিলে

গোটেইজাক আহিব। গোটেই জাক আহিলে কেইদিন খাবি?”