অভিমানী শহা
“ময়ে আটাইতকৈ বুধিয়ক প্ৰাণী”— শহাটোৱে নিজকে কলে তাৰ নিজৰ ওপৰতে গৰ্ব হ’ল। কাৰণ, সি আজি মাকৰ সহায় নোলোৱাকৈ আহাৰ বিচাৰি খাব পাৰিছে। লগতে সি ককায়েককো ঠগিছে। ককায়েকক সি এটা মূৰ্খ বুলি ভাবিলে।
মাকে আজি আনদিনাৰ দৰে সিহঁতক আহাৰ বিচাৰিবলৈ নিনি জুপুকা
মাৰি বহি আছিল। ভোকত সিহঁতৰ পেট পাক মাৰি ধৰিছিল। মাকৰ ওচৰত ঠেন্ঠেন্ মেন্মেন্ কৰাত বাঘঢকা দুটামান দি ‘নিজৰ আহাৰ নিজে বিচাৰি ল' বুলি শুইহে থাকিল।— আচলতে মাকৰ সিহঁতক নিজৰ ওপৰত নিৰ্ভৰশীল হ'বলৈ দিয়া এয়া এক শিক্ষাহে আছিল।
উপায় নেপাই সিহঁত দুটা ওলাই আহিল। হঠাতে এই ধুনীয়া ঘাঁহনিডৰা তাৰ চকুত পৰিল। সি ককায়েকক ক’লে –“ককাইটি অ’ মোৰ বৰকৈ পেট কামুৰিছে। মই অকণমান শোওঁ তই আগবাঢ়। মই একেলৰে গৈ তোক লগ ধৰিম।”
ককায়েকে তাক সাৱধানে থাকিবলৈ কৈ আগবাঢ়িল। “মূৰ্খটো”— তাৰ বৰকৈ হাঁহি উঠিল।
বৰ পৰুৱা এটা খৰকৈ আহি আছিল। শহাটোৰ কথা শুনি সি ৰৈ গ'ল।
