দস্তুৰমত আচৰিত! মাৰ আজি হ’ল কি?
“নহয় অ’, কালি মানে এজনীক একেবাৰে জোকৰ মুখত চূণ দিয়াদি দিছো। মোৰ মানে মনটো ভালেই লাগি আছে।”
“মানে?”
“মানে আৰু কি কম, এই নিৰুমাইৰ মানে অন্য কথা নাই, খালি খোচ্ মৰা কথা আৰু লোকৰ বদনাম। মোৰ মানে এইবোৰ নিগেটিভ কথা একদম ভাল নালাগে। পালো নহয় কালি চান্সটো।”
“চান্সটো?”- মই একো বুজিব পৰা নাছিলো। মাকতো ইমান টেঙৰ যেন নালাগে। দেখাততো একেবাৰে আঁজলী। সেই তাহানিতে চোৱা “আঁজলী নবৌ” ৰ ৰূপ। কিন্তু এতিয়া কি শুনিছো মই?
“এহ্ নহয় অ’,কালি মানে বিয়াৰ ঘৰতে নিৰুমায়ে মোৰ আগত তোৰ বিয়া বাৰুৰ কথা উলিয়াই ডাউন দিব আহিছিল। মইয়ো দিলো নহয় কৈ খেচ্ খেচ্। বোলো হেৰি নহয়....”
অ’,কথা তেন্তে সেইটোহে।
এই মাইকী মানুহবোৰৰ যে কথা!
বিয়াৰ বাহিৰে জীৱনত অন্য কথা যেন নাই। অন্য চিন্তা কৰিবই নোৱাৰে ইহঁতে। মানে,নাজানে। দৈৱ-দূৰ্বিপাকত যদি কোনোবা এজনীৰ বিয়াখন হৈ গ’ল,দৰাটো যেনেকুৱাই হওক, ইহঁতৰ কথাৰ সুৰেই সলনি হৈ যায়। ইহঁত হৈ পৰে মহা ভাগ্যৱতী। নিজৰ কথা ভাৱিবলৈ, চিন্তা কৰিবলৈ ইহঁতৰ নোহোৱা হৈ যায়। তেতিয়া ইহঁতৰ চিন্তা হয় বিয়া নোহোৱাকৈ থকা দুৰ্ভগীয়া (!) সকলক লৈ, কাকনো কি কৰি দিব পাৰি।
অৱশ্যে, কথাৰ এই খোচা-বিন্ধাবোৰ মোৰ এক্দম ভাল নালাগে। সহ্যই নহয়। কিন্তু ধৰ্মসংকটত পৰিছো মাৰ মনৰ আনন্দ-তৃপ্তিটো দেখিহে। অৱশ্যে, মাৰ মতে এনেয়ে মানুহক বেয়া পোৱাব নাপায়। কিন্তু যি খোচ্ মৰা কথা কৈ আনৰ মনত দুখ দিয়ে চান্স পালে তাকো ঠিক্চে এখোচ মাৰিব লাগে। তেতিয়া পাপ নহয়।
অৱশ্যে, পাপ-পুণ্যৰ কথাবোৰ মই অলপ বেলেগ ধৰণেৰেহে বিশ্লেষণ কৰো। মাহঁতৰ নিচিনাকৈ নহয়। মই মানে ভদ্ৰতা, নম্ৰতা, শালীনতা, মানৱীয়তা আদিত হে গুৰুত্ব দিও। পাপ-পূণ্যত নহয়।
॥ ৯২ ॥
