কাণত ম'বাইলটো লগাই ঘূৰি ফুৰা ছোৱালীৰ কথা কোৱা নাই। এনেকুৱা ছোৱালীৰ কি মাক মৰিছে!
পালে। যেনেকুৱা ছোৱালী এজনী খুড়াইয়ে বিচাৰিছিল, যেনেকুৱা এজনী ছোৱালী ধনৰ কাৰণে উপযুক্ত, ঠিক তেনেকুৱা এজনী ছোৱালীৰে সন্ধান লাভ কৰিলে তেওঁ এজন ঘটকৰ জৰিয়তে।
ছোৱালী যেনে, মিতিৰৰ ঘৰো তেনেই। মুঠ এঘাৰটা ল'ৰা-ছোৱালীৰ মাজত দেউতাকৰ নয়নৰ মণি! ককায়েকহঁতৰ মৰমৰ পুতলা নাম চুনু। ভাল নাম চুম্কী।
সীমাহীন মৰম, আদৰ, সেৱা-শুশ্ৰষা, মিঠামাত, সময়ে সময়ে চাহ-ভাত আদিৰ অলেখ প্ৰতিশ্ৰুতি দি, লৈ চুমকীয়ে প্ৰৱেশ কৰিলে খুড়াৰ ঘৰত, বোৱাৰী হৈ, ধনৰ পত্নী হৈ।
আয়তীৰ উৰুলিৰ মাজতে, বিয়ানামৰ জাউৰিৰ মাজতে গাঁৱৰে নিৰুমাই নবৌৱে মোৰ মাক খোচ্ এটা মাৰিবলৈ নাপাহৰিলে।
“হেৰি নহয় নবৌ, আপোনালোকৰ মনোজৰ বিয়া-বাৰু নাপাতেনি? ধনৰ বিয়াৰ পিছত সি দেখোন বুঢ়াৰ শাৰীতে পৰিলগৈ। অৱশ্যে এতিয়াও সময় আছে। বিচাৰিলে পাব আৰু কোনোবা এজনী। এৰা পায়, তাৰো চাকৰিটো হৈ যোৱাহেঁতেনহে। নহ'লে আমাৰে হিৰণ্য মাহীৰ সৰু মাজু ছোৱালীজনী আছিলে। কেলেই, পদুমীকতো আপুনি দেখিছেই। অলপ ক’লীহে। গঢ়টো কিন্তু ভাল। তাতে স্কুল এখনতো সোমাই আছে। কিন্তু কথাটো উলিয়াও নো কেনেকৈ? মাহীৰ মুখখনতো আপুনি জানেই। সুধিব নহয় ল'ৰাই কি কৰে। ল’ৰাই ভেঞ্চাৰ কলেজৰহে প্ৰফেছাৰ বুলি কলে মোক বাৰু কি বুলিব, হয়?”
নিৰুমাই নবৌৰ খোচ্ মৰা কথাবোৰ শুনি মাৰো চাগে ধৈৰ্য্যচ্যুতি ঘটিছিল। মায়েও সমান উষ্মাৰেই নবৌৰ মুখতে যেন থেকেচি দিলে,“নালাগে, বুইছা নিৰু তুমি আমাৰ মনোজৰ বিয়াৰ কথা উলিয়াই তোমাৰ হিৰণ্য মাহীয়েৰাৰ মুখৰ গালিখিনি খাবলৈ। সি পুৰুষ মানুহ, কৰিব কিবা এটা জীৱনত। তাৰ কথা ভাৱি তোমাৰ প্ৰেচাৰটো উঠাই নল’বা। লোকৰ কথা ভাৱি ভাৱি প্ৰেচাৰ উঠি, ঈশ্বৰে নকৰক, তোমাৰ কিবা এটা হ’ব লাগিলে, তোমাৰ সেই সোণগুটি যেন ছোৱালীজনীক বিয়া বাৰু দিবলৈকে টান হ’ব।”
পিছদিনা মায়ে আমাৰ ঘৰত অলপ হাস্যৰসৰেই সৃষ্টি কৰিলেহি। মইতো
॥ ৯১ ॥
