নাই নাই, নোৱাৰি সহ্য কৰিব।
ইপিনে, মায়ে গম পালে কি হ’বতো জানোৱেই। মাও খাৰাংখাচ মানুহ। কৈ দিব কিবা-কিবি। অযথা পৰিস্থিতি বেয়া হ'ব। কিয়নো লওঁ ৰিস্কটো!
পিছে, এতিয়া খুড়ী নাই।
মানে, এই মায়াৰ পৃথিৱী ত্যাগ কৰি তেওঁ সিপুৰীলৈ গতি কৰিছে।
আজি তিনিবছৰেই হ’ল।
ধনক অৱশ্যে তেওঁ দি গৈছে আশীৰ্বাদ।
ড্ৰাইভাৰ হোৱাৰ আশীৰ্বাদ! এক সফল ড্ৰাইভাৰ!
আৰু, মাকৰ আশীৰ্বাদতো অথলে যাব নোৱাৰে। গতিকে কৃতজ্ঞতাৰ চিৰ স্বৰূপে ধনে গাড়ীখনৰ নাম্বাৰ প্লেটত লিখি ৰাখিছে মাকৰ নাম!
ধন্য হ’ল খুড়ীৰ জীৱন। ধন্য হ’ল তেওঁৰ মৰণো।
এতিয়া আছে মাথো খুড়া আৰু ধন।
ধনে চলাইছে মাৰুতি ভানখন, খুড়াই পাইছে পেঞ্চন।
পইচা-পাতিৰ আকালো নাই, ভড়ালো নাই। বঢ়িয়া চলি আছে খুড়াৰ ঘৰ-সংসাৰ।
অৱশ্যে অসুবিধা এটা হৈছে। মোৰ মায়েও কৈছে কথাটো সিদিনা ঘৰত।
মানে, ৰন্ধা-বঢ়াৰ অসুবিধা অলপ হৈছে।
খুড়াই ৰান্ধিলে ধনে ভাল নাপায়, ধনে ৰন্ধা ভাল নাপায় খুড়ায়ে। তেওঁৰ মানে জ্বলা সহ্য নহয়।
গতিকে, খুড়াই হেনো বেলেগ এটা কথাহে চিন্তা কৰিছে। মোৰ মাৰ আগতো কৈছে কথাটো।
“বেলেগ কথা মানে?”
ক’বতো নোৱাৰি। মানুহৰ মন! কেতিয়া কি বা ভাৱ-চিন্তা আহে! বুঢ়া বুলিতো নিজকে কোনেও সাধাৰণতে নাভাৱে। ডেকা বুলিয়েইতো ভাৱি থাকে।
মানুহ কাক কয়।
পিছে নহয়। মই সন্দেহ কৰা ধৰণৰ কথা নহয়। খুৰাই হেনো ভাৱিছে ধনৰ বিয়াৰ কথাহে। মানে বোৱাৰী এজনী!
ভাৱিবই। ল’ৰা ডেকা হৈছে। উপাৰ্জন কৰিছে। ঘৰখন নচলা হৈছে। মতামানুহ দুয়োটা কেনিবা ওলাই গ'লেই ঘৰখন খালী। উভতি আহি তলা-
॥ ৮৯ ॥