এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
( চালা ইডিয়ট কেইটা ক’ৰবাৰ। )
“অ’ আপোনাৰ নামটো এনাউন্স কৰি আছিল। আপুনি ৰিলিজ নোলোৱাকৈয়ে আহিল চাগে...” - ছেত্ৰীয়ে আশ্বৰ্য্য প্ৰকাশ কৰিলে। ঠিক তেনেতে অন্দৰ মহলৰ পৰা অহা এটা মৌ-বৰষা আহ্বানৰ প্ৰতি সহাৰি জনাই মহাশয় ভিতৰলৈ সোমাই গ'ল।
( বাচি গল তেওঁ )
“ৱেল-ডান, ৱেল-ডান! বঢ়িয়া দিলে কিন্তু দেই....। আপোনাক মানিছো আৰু....”- চৌধুৰীয়ে উভতি ছেত্ৰীলৈ চাই হাঁহিলে।
“নহয় মানে, আপুনি চাওঁক, আপুনি সাত বজাতেই আহক বা বাৰ বজাতেই আহক শেষত গৈ থৈতো জ্ঞানজ্যোতি জুনিয়ৰ কলেজেই আপোনাৰ শেষ ঠিকনা, নহয় জানো? গতিকে কি এইবোৰ অযথা ডাউন দিয়া-দিয়ি, মিছামিছি কাৰবাৰ, নে মই মিছা কৈছো?”
ৰচনা কালঃ জানুৱাৰী, ২০১৩
( বিশ্বস্ত সহকৰ্মী, বন্ধুবৰ শ্ৰী প্ৰহ্লাদ ছেত্ৰীৰ জন্ম দিনৰ উপহাৰ হিচাপে এই গল্পটি আগবঢ়ালো। )
-মন্টু কুমাৰ বৰঠাকুৰ
০০০০০০০০০০
০০০০০০০০০০
॥ ৮৩ ॥
