পৃষ্ঠা:মুখামুখি.pdf/৮০

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে

 আচ্ছা, যিয়েই হওঁক, শুব লাগে। চৌধুৰীয়ে চকু মুদি একৰ পৰা এশলৈকে মনতে আওঁৰাবলৈ ধৰিলে। টোপনি আনিবৰ বাবে তেওঁৰ এটা নিজস্ব উপায়। এক, দুই, তিনি, চাৰি.....।

 হঠাৎ এটা শ্ৰুতিকটু শব্দই যেন তেওঁৰ কাণ ফালি দিলে। কোনোবা এজন সতীৰ্থৰ প্ৰাকৃতিক গেছ নিস্কাষনৰ শব্দ! গোন্ধটো তেওঁৰ নাকত লগাহি নাছিল যদিও তেওঁৰ মুখত থু ওলাই গ'ল। কম্বলৰ তলৰ পৰা মুখখন উলিয়াই তেওঁ থুখিনি পেলাই দিলে। ছিঃ। আৰু ঠিক তেতিয়াই তেওঁ লক্ষ্য কৰিলে, কোনোবা এজন সতীৰ্থৰ নাকৰ পৰা এক বীভৎস শব্দও বাহিৰ হৈ আছে। কি মস্কিল! হয়তো অথনিৰে পৰাই নাকৰ শব্দটো হৈয়েই আছিল। তেওঁ মনহে কৰা নাছিল।

 এনেয়ে ঠাণ্ডা, তাতে টোপনি অহা নাই। চৌধুৰীৰ এইবাৰ লাগিল প্ৰস্বাৱ কৰিব। ইমানেই জোৰকৈ লাগিল যে তেওঁ উঠি যাবলৈ বাধ্য হৈ গ’ল। হাতত টৰ্চটো লৈ তেওঁ বাহিৰলৈ ওলাই গ'ল। উপায় নাই।

 কিন্তু, ই কি?

 জোনাক। সুন্দৰ জোনাক! স্কুলখনৰ সমুখৰ সুবৃহৎ ফিল্ডখনত যেন জোনাকৰ মেলা বহিছে। দুৰৈত সেইয়া কুঁৱলী নে পোহৰ? ফিল্ডখনৰ সিপাৰে ৰাস্তাটো, তাৰ সিপাৰে মানুহ কেইঘৰমানৰ বাৰীৰ তামোল, নাৰিকল গছ কেইজোপা বৰ ধুনীয়া দেখাইছে। এইফালে মুকলি পথাৰখন! দুৰৈত সৌটো পাহাৰ নহয়নে? নগা পাহাৰ? হ'ব পাৰে। হ’ব পাৰে নহয়, হয়েই।

 চৌধুৰীৰ মনটো ভাল লাগি গ'ল। তেওঁ যেন আজি প্ৰথমবাৰৰ বাবে দেখিলে জোনাক। যেন তেওঁ আজিহে আৱিষ্কাৰ কৰিলে জোনাকৰ সৌন্দৰ্য্য, জোনাকৰ মায়া, জোনাকৰ বৰ্ণনাতীত আকৰ্ষণ। সঁচায়ে কি অপূৰ্ব, কি মাদকতাময় জোনাকৰ ৰূপ! জোনাকৰ এই ৰূপৰ মৰমতে চাগে কোনো কোনোৱে নিজৰ জীয়েকৰ নাম দিয়ে “জোন”, “জোনালী”, “ৰূপালী”, “স্নিগ্ধা”। ক’ত জানো তেওঁ নাম এটা এবাৰ পাইছিল “জোন জোনালী বৰুৱা”! কিমান মৰমত দিয়া নাম! তেওঁৰ মনত পৰি গল সেই তাহানিতে স্কুলত পঢ়া পদ্যটি,

“কোনেনো ৰূপালী ৰং দিছে চটিয়াই
সোণকণ (চৌধুৰী)ৰৈ আছে তধালাগি চাই,

॥ ৭৩॥