গৈ আছো আৰু।
বিৰাট বিজিনেচ এৰিয়াৰ মাজে মাজে ঘূৰিছো। ওখ ওখ দালানবোৰৰ মাজে মাজে, আলিয়ে গলিয়ে।
ইমান চাফা ৰাস্তা-ঘাটবোৰ, আলি-গলিবোৰ! ক’তো নাই লেতেৰা, চেকা, তামোলৰ পিক, জাবৰ-জোথৰ ! নাই কোনো উন্মুক্ত মেনহ’ল ! প্ৰাণনাশৰ চিটিকাবোৰৰ ওপৰে ওপৰে যে আমাৰ গুৱাহাটীত জপিয়াই জপিয়াই যাব লাগে ! কিন্তু ইয়াত ! আমি বাৰু এই নেপালীসকলৰ পৰাই বহুত কথা শিকিবলগীয়া নাই নে? অন্ততঃ পৰিস্কাৰ-পৰিচ্ছন্নতাৰ বিষয়ে !
এখন ৰেষ্টোৰাত সোমালো।
“চাহ খাব?”
“খাম বাৰু। কিন্তু তাতোকৈয়ো ডাঙৰ কাম এটা আছে। ৰ’ব।”
“কি কাম?”
এক ৰহস্যৰ হাঁহিমাৰি খান্নালে ফোনটো কাণত লগালে। আমাৰ বাবে ৰৈ আছিল মাথো কৌতুহল।
থিক দহ মিনিট পিছতে যি দেখিলো বিশ্বাস কৰিবলৈকে টান হৈছিল।
হাঁহি মুখেৰে আৱিৰ্ভাব হৈছিলহি তুল্সী গিমিৰে’জী। আমাৰ লগ চিনাকি হৈছিল। ফটোৰ বাবে ‘পজ’ দিছিল। আৰু চাহ?
“এতিয়া নাখাওঁ। মই এটা বিশেষ প্ৰজেক্টৰ কামত ওলাইছো। সময় একেবাৰে কম। আপোনালোকে খাওঁক। আচ্ছা, আকৌ লগ পাম। আহোঁ।”
অতি নাটকীয় ভঙ্গীমাত বিদায় লৈ আতৰি গ’ল নেপালী চিনেমাৰ বিখ্যাত ডিৰেক্টৰজন। এওঁৰ বিষয়ে আগতে নে'টত চাইছিলো। “কুসুমে ৰুমাল” নামৰ বিখ্যাত চিনেমাখনলৈ মনত পৰিল। এইবাৰ ভগৱান বুদ্ধৰ ওপৰত এখন এনিমেশন ফিল্ম প্ৰস্তুত কৰি আছে। ২০১৩ চনতে মুক্তি পাব। চাব লাগিব।
থিক দহ মিনিটৰ পিছতে আমিও ওলালো।
এইবাৰ টেক্সী দৌৰিল “গাৰ্ডেন-অৱ-ড্ৰিমচ্” লৈ।
“ইয়েচ্, গাৰ্ডেন-অৱ-ড্ৰিমচ্। সপোনৰ বাগিচা। এ ভেৰি বিউটিফুল গাৰ্ডেন। ইউ উইল বি মেচ্মেৰাইজড্। আই এচিঅ'ৰ ইউ।”
খান্নালৰ দাবী। অৱশ্যে নেটত আগতেই চাই থোৱা আছে। ফটোতে যথেষ্ট মনোমোহা। এতিয়া চাবলৈ বাকী আছে বাস্তৱৰ ৰূপটো। এইবাৰ এই
