পৃষ্ঠা:মুখামুখি.pdf/১৩১

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে

আৰু অকণ দি দিওঁ নি?”

 “নালাগে, হ’ব দিয়ক খুড়ী।”

 “এৰা, দিলে দিলে আৰু। তাকেনো বাৰু এতিয়া তেওঁ হেকান পাৰি থাকিব লাগেনে!”

 “এ্ সি তেনেকুৱাই”-পৰিণীতাৰ মোখনি মৰা উত্তৰ।

 তামোল একোখনকৈ মুখত ভৰাই সিহঁত আগচোতাল পালেহি।

 জেওৰা এখনত ভেজা দি জেঠেৰীয়েক আনন্দমাধৱে পাপুৰ লগত কথা পাতি আছিল।

 তেনেতে পৰিণীতা আৰু ৰাজেশক দেখি আনন্দই সহাস্যবদনে তেওঁলোককো কথাৰ ভাগ দিয়াৰ চেষ্টা কৰিলে।

 “আহক আহক কাশ্যপ! ৰ’ব, চকী দুখন লৈ আনো।”

 “নাই নালাগে, হ’ব দিয়ক। এনেকৈয়ে হ’ব।” -ৰাজেশে সৌজন্যতা প্ৰদৰ্শন কৰিলে।

 “মই মানে পাপুক কৈছো,বুইছা পৰিণীতা, বোলো যাওঁতে তোমালোকে খুড়াৰ ঘৰতো এপাক মাৰি যাবা। আগতেতো গৈয়েই থাকা। যেনেকৈয়ে নহওঁক তেওঁতো পাপুক দিল্লী-জয়পুৰ-আগ্ৰা ফুৰায়ো আনিলেগৈ। যোৱাবাৰ কেলেই এওঁক শ্বিলঙলৈকো ফুৰাবলৈ নিয়া নাছিল জানো? বাকী, মাজে মাজে দিয়া হাজাৰ বাৰশৰ কথা বাৰু বাদেই দিয়া। আক’, গাড়ী কিনোতেও বোলে তেওঁ বহুত পইচা দি থৈছে। এতিয়া মানে কথাটো হৈছে কি, তোমালোক পইচা লৈ “গায়েব” হৈ দিয়াৰ নিচিনা হৈছে। সেয়েহে মই ভাৱো, হয় তোমালোকে তেওঁৰ লগত বুজাবুজি কৰা, নহয় তেওঁৰ পইচাখিনি দি দি লেঠাটো মাৰি পেলোৱা। নে মই বেয়া কৈছো?”

 পাপু, পৰিণীতাই মিচিক্ কৈ হাঁহি দিলে।

 অৰ্থ, তৃতীয় বিকল্প।

 মানে মনাইক কোনো পাত্তা নিদিলেই হল।

 ইপিনে, ছোৱালী এজনীহে তাৰ। ল’ৰাটো নায়েই।

 আগলৈ কোনে খাব তাৰ সা-সম্পত্তি? কালৈনো গোটাব খুজিছে জানো সি এই সা-সম্পত্তি।

 কাম নাই, কাম নাই। বে’কাৰ। তাতকৈ সি আমাৰ পাপুকে দিলেই

॥ ১২৪ ॥