নমস্কাৰ কৰে। দিনে-ৰাতিয়ে কেৱল ভগৱানৰ নাম!
অতিভক্তি!
নাই নাই। নিজৰ দেউতাকৰ বিষয়ে এনেকৈ ভাৱিব নাপায়। মনাইয়েহে কয় এনে কথা। ক’বই। সি এটা মহা নাস্তিক নহয় জানো!
ছেঃ কি কথাবোৰনো মনলৈ আহি থাকে জানো!
স্বাভাৱিকভাৱেই ওঁঠত বিৰিঙি উঠিব খোজা হাঁহিটো তাই জোৰ কৰি সম্বৰণ কৰি থ'লে।
“কি হল? হাঁহিলা যে!”-ৰাজেশৰ পোনপটিয়া প্ৰশ্ন।
“নাই, কথা এটা মনলৈ আহিছে।” -তাইৰ গা-এৰা উত্তৰ।
“মনাইৰ কথা?”-ৰাজেশৰ আকৌ পোনপটিয়া প্ৰশ্ন।
উত্তৰ নিদিলে তাই। এনেকুৱা প্ৰশ্নৰ উত্তৰ নিদিলেও হয়।
তাই আকৌ উভতি আহিল পূৰ্বৰ কথালৈ। পিতাশ্ৰীৰ কথালৈ।
কলেজৰ মীনা বাইদেৱে কয়, “পৃথিৱীৰ সকলো মানুহ এই ভাগৱতী ছাৰৰ দৰে হোৱা হ'লে পুলিচৰ দৰকাৰেই নহ'লহেঁতেন। কিন্তু এনে হোৱাটোতো সম্ভৱ নহয় আৰু সেইয়া হোৱাৰ কোনো সম্ভাৱনাও নাই কোনো কালে।”
মীনা বাইদেউ সঁচাকৈয়ে বৰ সৰল। নহ'লেনো আমাৰ পাপুয়ে খুজিলেই পইচা-পাতি দি দিয়েনে! ওভভাতাইতো কোনোদিন নিবিচাৰে। আৰু সিওতো নিদিয়ে ঘূৰাই। তেওঁৰ ঠাইত অন্য হোৱা হ'লে?
আচ্ছা, আমাৰ পিতাশ্ৰীও পইচা-পাতিৰ ক্ষেত্ৰত বিৰাট চাফা মানুহ। তেওঁ নিজেই কয় তেওঁৰ হাতত যদি (যদি!) কোনোবাই পইচা-পাতি জমা ৰাখে, তেন্তে এক পইচাৰৰ হৰণ-ভগন নোহোৱাকৈ সময়ত ঘূৰাই পাব। এই পাৰ্থিব জগতৰ ধন-সম্পত্তিৰ প্ৰতি তিল মাত্ৰও লোভ নাই তেওঁৰ। তেওঁক লাগে মাথো ভগৱানৰ নিৰ্মল আশীৰ্বাদ। স্বৰ্গলোকত এটা গজগজীয়া “চিট”! বাকীবোৰতো অসাৰ সংসাৰ।
তেন্তে কেণাটো ক’ত?
কাৰণ এটাতো থাকিবই লাগিব। বিনা কাৰণত গছ-পাত এটাও নিহিলে। তেন্তে?
“কি হল? নামা আক’।”
হঠাৎ ৰাজেশৰ দম খাই বাস্তৱলৈ ঘূৰি আহিল তাই। আচলতে, কেতিয়া
॥ ১২২॥
