“তই সঁচায়ে কৈছনে?”
“মিছা ক'বলৈ মোৰ হ’ল কি?”
“ছেঃ বৰ বেয়া কথাটো হ'ল নহয়। কি কৰ এতিয়া?”
ঠিক তেনেতে তাইৰ ফোনটোৰ ৰিং হ’ল।
ফোনটো ৰিচিভ কৰি তাই মাত্ৰ “এক মিনিট” বুলি ক'লে আৰু ভিতৰলৈ সোমাই গ'ল।
দুখোজ যাওঁতেই তাই দেখিলে ভাগৱতীয়ে হাতত কাপোৰ কেইযোৰ লৈ বাথৰুমৰ ফালে গৈ আছে। তেওঁ নিশ্চয় কাপোৰখিনি ধুব এতিয়া।
“তোমালোকেই যোৱা অ’ দেহা। মই কাপোৰখিনি ধুই লওঁ। কাৰনো বদমাচি বাৰু এইবোৰ, চোৱাচোন।”
পৰিণীতাৰ অন্তৰখন যেন জিকাৰ খাই উঠিল। কিন্তু ধৈৰ্য্য নেহেৰুৱালে তাই।
এতিয়া অধৈৰ্য্য হলে পৰিস্থিতি বেয়াহে হ'ব। তাতে দেউতাকে যদি তাইৰ মনৰ কথা বুজিব পাৰে তেতিয়া? গতিকে উপস্থিত বুদ্ধি খটালে তাই।
“বাৰু হ’ব দিয়া। ধুই লোৱা তুমি। আমি বাৰু সোনকালেই উভতি আহিমগৈ। বুইছা পিতাশ্ৰী?”
পৰিণীতা ধীৰে ধীৰে ওলাই আহিল।
পিছৰ কথা বাৰু পিছত হ’ব।“ আমাৰ এওঁৰ লগতো আলোচনা কৰিব লাগিব। সদ্যহতে তেওঁ যি কৰে কৰি থাকিবলৈকে দিব লাগিব। এইটো যেন নিত্যান্তই সাধাৰণ কথা ঠিক এনে ব্যৱহাৰ কৰিব লাগিব। কাৰো মনত কোনো প্ৰকাৰৰ সন্দেহ হ’বলৈ দিবই নালাগে। গতিকে সাৱধান হ’ব লাগিব। ইফালে, কথাটো মনাইয়ে গম পালে হ’লেই আৰু!
বিয়া বাৰু হোৱাৰ আগলৈকে তাই সিহঁতৰ দদায়েকক যি বুলি সম্বোধন কৰিব লাগে তেনেকৈয়ে কৰিছিল বা উল্লেখ কৰিছিল। কিন্তু পূৰ্বজন্মৰ কিবা পূণ্যৰ বলত জিলা শিক্ষা বিষয়া ৰাজেশ কাশ্যপৰ লগত বিবাহ-পাশত আবদ্ধ হ’বলৈ পোৱাৰ পৰৱৰ্তী কালত তাই দদায়েকক পূৰ্বৰ অৱস্থানৰ পৰা পদচ্যুত কৰিলে আৰু প্ৰদান কৰিলে এক নতুন অভিদা, “মনাই”।
বাৰু যিয়েই নহওঁক, তাই পৰিস্থিতি ক্ষীপ্ৰভাৱে চম্ভালি ল’লে।
ওঁঠত এটা সৰল হাঁহি ওলোমাই লৈ তাই ওলাই গ’ল।
॥ ১২০॥