নাই। ক’তো দাগ-চাগ নাই। সম্পূৰ্ণ পৰিস্কাৰ। বগলীপাখি যেন ঢক্ঢকীয়া বগা কাপোৰ সাজ। কোনো ধৰণৰ দাগ বা চেকাই নাই তাত।
“চোৱা পিতাশ্ৰী! ইয়াত ক’তো কোনো দাগ-চাগ নাই। সম্পূৰ্ণ চাফা হৈ আছে। পিন্ধা। দেৰি নকৰিবা।” -তাইৰ আকুল আহ্বান।
“নহয় অ’ দেহা! ভালকৈ চোৱাচোন, দাগ লাগি আছে তাত। মই দেখিছো নহয়। তুমি দেখা নাইনে? চোৱাচোন ভালকৈ...”
এটা কেঁচুৱাৰ নিচিনাকৈয়ে ঠেন্ঠেনাবলৈ ধৰিলে তেওঁ। তেওঁৰ চকু-মুখত ফুটি উঠিল এক তীব্ৰ অসন্তুষ্টিৰ ভাৱ।
ইফালে পৰিণীতাৰতো হাহাকাৰ অৱস্থা।
ক’ত বা দাগ দেখিলে পিতাশ্ৰীয়ে।
কিন্তু অন্য উপায়তো নাই। দাগটো দেখিছে অকল তেওঁহে।
“আচ্ছা, ঠিক আছে বাৰু, এইবোৰ যদি লেতেৰা হৈছে তেন্তে বেলেগ এযোৰ পিন্ধা। দেৰি নকৰিবা।”
ঠিক তেনেতে দুয়োখন গাড়ীৰে হৰ্ণ অগা পিছাকৈ বাজিবলৈ ধৰিলে। তাই মাথো “গৈ...ছো” বুলি চিঞৰ এটা মাৰিলে আৰু আলমিৰাটোৰ ফালে আগবাঢ়ি গ'ল।
ধুই কৰি ইস্ত্ৰী কৰি থোৱা বেলেগ চাৰ্ট-পেন্ট এযোৰ উলিয়াই তাই মৃদু ভাষাৰেই দেউতাকক অলপ দমেই দিলে, “চাওঁ এইযোৰ পিন্ধা। দেৰি নকৰিবা।”
কিন্তু দুৰ্ভাগ্য আৰু কাক কয়! ভাগৱতীয়ে কাপোৰযোৰ হাতত তুলি লৈয়েই বিচনালৈ দলিয়াই দিলে। তাৰপিছত তেওঁ ভোৰভোৰাবলৈ ধৰিলে, “কোনেনো বাৰু এইবোৰ বদমাচি কৰিলে জানো! ধুই কৰি থোৱা কাপোৰবোৰত কোনেনো বাৰু দাগ লগাই থৈ গ'ল! ভগৱান প্ৰভু জগদীশ্বৰ দয়াময়!”
কিংকৰ্ত্তব্যবিমূঢ় হৈ পৰিল পৰিণীতা।
ইপিনে দুয়োখন গাড়ীৰ হৰ্ণ অগা-পিছাকৈ বাজিয়েই থাকিল।
অলপ পিছতে বলকি বলকি সোমাই আহিল পাপুও, “এহ্, পিতাশ্ৰীৰ হ’ল কি?”
পৰিণীতাই চকুৰেই ইঙ্গিত দি তাক বাহিৰলৈ মাতি লৈ গ'ল আৰু যিমান পাৰে চমুৱাই দেউতাকৰ সমস্যাটো তাক ক'লে। এইবাৰ তাৰ আচৰিত হোৱাৰ পাল।
॥ ১১৯ ॥
