“পিতাশ্ৰী! কি কৰি আছানো? চাৰে ন বাজিলেই নহয়।”- দেউতাকক উদ্দেশ্যি কৈ কৈ তাই ভিতৰলৈ সোমাই গ’ল।
কিন্তু, দেউতাকৰ কোঠাত সোমায়ে তাই যেন উচপ খাই উঠিল।
সাজ-সজ্জা দেখোন একোকে কৰা নাই তেওঁ। খালি গেঞ্জীটো আৰু গামোচা এখনহে গাত আছে। চাৰ্ট-পেন্ট সব দেখোন বিচনাৰ ওপৰতে পৰি আছে। কি হৈছে তেওঁৰ?
“কি হ’ল আক’ তোমাৰ? গা বেয়া নেকি?” - উদ্বিগ্ন হৈ পৰিল তাই।
ভাগৱতীয়ে কিন্তু একোকে নক'লেও আৰু কাপোৰ কানি পিন্ধাৰো আয়োজন নকৰিলে। তেওঁ মাথো হাতযোৰ কৰি, চকু মুদি ভগৱানৰ নাম ল’বলৈহে লাগিল।
“ভগৱান! ভগৱান! কৰুণাময়, জগদীশ্বৰ প্ৰভু দয়াময়! মোক দয়া কৰা, কৃপা কৰা প্ৰভু!”
দেউতাকৰ ভগৱানৰ প্ৰতি ভাৱ-ভক্তি সৰুৰে পৰাই দেখি দেখি অভ্যস্ত হৈ পৰিছে তাই।
তাই দেখে, যিকোনো স্থানতে, যিকোনো সময়তে তেওঁ এনেকৈ ওপৰলৈ হাতযোৰ কৰি “ভগৱান! ভগৱান!” বুলি মাতিবলৈ লয়।
তদুপৰি, নিজৰ ঘৰৰ দুৱাৰ মুখতে সাজি লৈছে এটা মন্দিৰো! তাত পুৱা-গধূলি পূজা-পাঠৰ আদি-অন্ত নাই। নিজৰ সাত্বিকতা সম্পূৰ্ণৰূপে বজাই ৰাখে তেওঁ। গতিকে কিবা এটা কৰাৰ আগতে বা ক'ৰবালৈ যোৱাৰ আগতে তেওঁতো ভগৱানৰ নাম ল’বই। দস্তুৰমত ল’ব। লাগিলে হাজাৰ বাৰ ল’ব।
লওঁক। কিন্তু এতিয়া যে সময়ৰ বিৰাট টনাটনি!
“চাওঁ, চাওঁ পিতাশ্ৰী, ওলোৱা, দেৰি নকৰিবা। আমিতো ৰেডি হ’লোৱেই।”
তাই চাৰ্ট এটা তেওঁলৈ বুলি আগবঢ়াই দিলে।
ভাগৱতী কিন্তু দুখোজ পিছুৱাইহে গ’ল।
“নিপিন্ধো অ’ দেহা সেইবোৰ। সেইবোৰ লেতেৰা হ’ল। দাগ লাগি আছে তাত।”
পৰিণীতাই চোলাটো বহলকৈ মেলি ধৰি তন্ন তন্নকৈ পৰীক্ষা কৰিবলৈ ধৰিলে।
॥ ১১৮ ॥
