চিনাকি মানুহবোৰে কি ভাৱিব?
ইমানলৈকে যিয়ে যি ভাৱিছে, ভাৱিছে আৰু। কিন্তু তেওঁলোক এনেকৈ হঠাৎ উঠি গলে?
নন্দিনীয়ে দেউতাকৰ হাতখনত হেঁচা এটা মাৰি ফুঁচফুঁচাই ক'লে,
“নালাগে। বহি থাকক। শেষ হ’বই এতিয়া....”
ইপিনে বৰুৱানীৰ কি অৱস্থা হৈছে বৰুৱাই নাজানে। অনুমান অৱশ্যে তেওঁ কৰিছে। বৰুৱানী নিশ্চয় খঙত জ্বলি উঠিছে। এক নিস্ফল খং।
অগত্যা, বহি থাকিল তেওঁ। চকু দুটা মুদি দিলে। নাচায় আৰু তেওঁ নাটকখনৰ বাকীছোৱা। কিন্তু, কাণ দুখনৰ কি কৰে তেওঁ? নাটকৰ বচনবোৰ আৰু বাদ্য-যন্ত্ৰবোৰৰ উচ্চ গ্ৰামৰ ধ্বনিবোৰে তেওঁৰ কৰ্ণ কুহৰত ভীষণ নিষ্ঠুৰ ভাৱে আঘাত কৰি থাকিলহি।
এবাৰ প্ৰাঞ্জল’ নামটো শুনি তেওঁ চকু মেলি দিলে। আচলতে নাচাই নোৱাৰিলে তেওঁ। মঞ্চত নন্দিনী আৰু প্ৰাঞ্জলৰ গভীৰ প্ৰেমৰ নিবিড় বাৰ্তালাপ!
“তুমি মোক সঁচায় কিমান ভাল পোৱা প্ৰাঞ্জলদা?...”
“ক'ব নোৱাৰো। মাথো ইমানেই জানো, মই যেন জীয়াই আছো কেৱল তোমাৰ বাবেই, কেৱল তোমাৰ বাবেই নন্দিনী!”
লগে লগে সিখন মঞ্চৰ পৰ্দাত জিলিকি উঠিল বৰ্ণিল আখৰৰ নামটো,
“কেৱল তোমাৰ বাবেই”
বেকগ্ৰাউণ্ডত বাজি উঠিল এটি ৰোমাণ্টিক গীত। পৰ্দাত জিলিকিবলৈ ধৰিলে নেইম-কাষ্টিং।
এইবাৰ নন্দিনীৰ অৱস্থা বেয়া হৈ গ’ল। গেলেৰীৰ পৰা বিভিন্ন কৌতুকপূৰ্ণ চিঞৰ উফৰি উফৰি আহি থাকিল। তাইৰ লাজ লাগিবলৈ ধৰিলে। তাতে চীফ-পেট্ৰনৰ বহুতো চিনাকি দৰ্শকেও কৌতুকপূৰ্ণ মন্তব্য কৰি থকা তাইৰ কাণত নপৰাকৈ থকা নাই। গতিকে............।
আগ-পিছ নুগুনি এইবাৰ বৰুৱানী উঠি দিলে।
বৰুৱা যেন উচপ খাই উঠিল, “কি কৰা?”
০০০০০০ ০০০০০০
০০০০০০ ০০০০০০
ৰচনা কালঃ আগষ্ট, ২০১৩
॥ ১১৪ ॥
