পৃষ্ঠা:মুখামুখি.pdf/১১৯

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে

এজনে মূৰটো উলিয়াই বহি থকাজনক মাত লগালে।

 “কাগজ পঢ়িছে, বৰুৱা!”

 বৰুৱা! অন্য এটা উপাধি দিব নোৱাৰিলেহেঁতেন নে বাৰু? বাৰু হ’ব। চাই যাওঁকচোন তেওঁ, কি বা হয়, কি বা ওলায়!

 অতিথিজন বহিল। বাৰ্তালাপ আৰম্ভ। মাজতে আহিল চাহৰ প্ৰস্তাৱ। বৰুৱা উপাধিৰ চৰিত্ৰটোৱেইখন দুৱাৰৰ পৰ্দা দাঙি ভিতৰলৈ বুলি চিঞৰ লগালে।

 “এইনন্দিনী!.......চাওঁ, চাহ দুকাপ কৰাচোন। অমল খুড়া আহিছে...আৰু মাৰাকো ওলাই আহিবলৈ কোৱা...”

 উৱা! তাতো দেখোন নন্দিনী!

 কি নাটক হ’ব এইখন!

 কি কাৰবাৰ! কিবা গণ্ডগোল হোৱা নাইতো? তাতে আক’ ওলাইছেহি অমল নামৰ চৰিত্ৰ এটা, মানে বৰুৱাৰ গাঁৱৰ অমলৰ কথা নহয়তো? কি নাটক হ’ব এইখন? কোনে লিখা নাটক বাৰু এইখন?

 কিবা এক গভীৰ ৰহস্যৰ গোন্ধ পালে তেওঁ। ইয়াত এক ভয়ঙ্কৰ অভিসন্ধি নাইতো? আৰু থাকিলেও, কাৰনো অভিসন্ধি হ’ব পাৰে? প্ৰদীপ ফুকনৰ?

 ইফালে, নন্দিনীও আচৰিত হোৱাৰ পাল। কি বা ওলায়! কি বা হয়! তথাপিও শান্ত হৈয়েই বহি থকাৰ সিদ্ধান্ত ল'লে তাই। মনত অৱশ্যে উৎকণ্ঠা।

 ইপিনে, বৰুৱাহঁতৰ কাষে-পাজৰে বহি থকা দৰ্শকসকলে নাটকখনৰ দৃশ্যাংশবোৰ উপভোগ কৰিবলৈ লৈছে। বিশেষকৈ, যি সকলে বৰুৱাহঁতক জানে।

 অমলে গাঁৱৰ খবৰ আনিছে।

 বৰুৱাৰ মাক শয্যাশায়ী। তেওঁৰ সৰু ভায়েকটোৱে চিকিৎসা কৰাব পৰা নাই। অৰ্থৰ অভাৱ। খেতিটোও ভাল নহ’ল এইবাৰ। তাতে ভূতৰ ওপৰত দানহ্ পৰাদি আহি পৰিলহি বৰুৱাৰ বিয়া হোৱা ভনীয়েকজনী। গিৰিয়েকৰ ঘৰত শাৰীৰিক আৰু মানসিক নিৰ্যাতনৰ চূড়ান্ত পৰ্য্যায় পোৱাৰ বাবে শেষত উপায় নাপাই, ছোৱালীজনীক কোলাত লৈ মাকৰ ঘৰলৈ উভতি আহিছে। গতিকে, যেনেতেনে হ'লেও বৰুৱাই এপাক মাৰি আহিব লাগে.......।

 আৰে, এইবোৰ সব দেখোন জগত বৰুৱাৰ ঘৰখনৰ কথাই। একেবাৰে সঁচা কথাবোৰ। অমিল বুলিবলৈ সামান্য কথা এটাও নাই।

॥ ১১২॥