তুমিহে মোক.......”
নাই নকৰিলে। এই জাতীয় কোনো কামেই বৰুৱাই নকৰিলে। তেওঁ মাত্ৰ গহীন হৈ বহি থাকিল। বিদায় ল’বলৈ থিয় হোৱা প্ৰদীপ ফুকনৰ ফালে চাই মাথোন “অহ হ’ব” বুলি ক'লে আৰু ফুকন ওলাই যোৱাৰ পিছতেই ভিতৰলৈ বুলি মুখখন ঘূৰাই জীয়েকক চিঞৰিলে।
“এই মাজনী! চাওঁ, এইফালে আহ।”
এবাৰ মাতিলে, দুবাৰ মাতিলে, তিনিবাৰ মাতিলে। নাই। নন্দিনীৰ কোনো সাৰসুৰ নাই। ক’ত গ'ল তাই? বৰুৱাতো আচৰিত। আৰু, ভিতৰতে আছে যেতিয়া তেওঁৰ মাতষাৰতো শুনিব লাগিছিল। আৰু শুনাৰ লগে লগে ওলাইয়ো আহিব লাগিছিল। তেন্তে তাইৰ হ’ল কি? তাই লুকাল ক’ত?
টিকেটটো হাতত তুলি লৈ, চেণ্ডলযোৰ আধা পিন্ধাকৈয়ে চোঁচৰাই চোঁচৰাই ভিতৰলৈ সোমাই গ'ল তেওঁ।
ঊঃ মহাৰাণী বহি আছেগৈ পিছ বাৰাণ্ডাত! কিবা ৰিম’ভাৰ ঘহি ঘহি চাফা কৰি আছে আঙুলিৰ নখ। ব্যস্ত। বিৰাট ব্যস্ত তাই। বৰুৱাৰ ফালে মূৰ তুলিও চোৱা নাই।
“হো, ল।”
“কি-ই-নো?”
“চাই ল”
“অ’, থিয়েটাৰৰ টিকেট! ঊঃ চীফ পেট্ৰন একেবাৰে.....”
বৰুৱাৰ অলপ খঙেই উঠি আহিল।
ইমান আগ্ৰহেৰে টিকেটটো আনি জীয়েকৰ কোলাত পেলাই দিছেহি, তাই কিন্তু সামান্যতম আগ্ৰহো দেখুওৱা নাই। অথচ এনে এটা টিকেট নোপোৱাৰ বাবে সৌ সিদিনালৈকে তাইৰ যিহে ঠেন্ ঠেন্, পেন্ পেন্, গেন্ গেন্! গত্যন্তৰ নেদেখি শেষত তেওঁ আনিবলগীয়া হ’ল ছয় লাখ টকীয়া এই গাড়ীখন! ধেমালি নেকি?
“কি হল? থৈ দেগৈ যাঃ”
“মাকে দিয়কগৈচোন। মই ৰিম’ভাৰ লগাই আছো....মা!...অ’ মা.”
বৰুৱাৰ এনে খং এটা উঠি আহিছিল যেন জীয়েকক এচাট লগায়েই দিব। এনে লাগিল যেন ৰিমভাৰ নে কি সেইটো দলিয়াই পেলায়েই দিব...।
॥১০৮॥
