এটা এৰি ইকাটি-সিকাটি কৰি টোপনি অহাৰ ভাও দিয়ে। বৰুৱাইয়ো প্ৰশ্নটো দ্বিতীয়বাৰ নকৰিছিল।
এতিয়া কিন্তু কথাবোৰ বেলেগ হৈছে। বৰুৱা-বৰুৱানী দুয়ো চুলিত কলপ লগাবলগীয়া হৈছে। উচ্চ ক্ষমতা সম্পন্ন চশমা পৰিধান কৰিবলগীয়া হৈছে। দুয়োজনে এটানে দুটামান দাঁত সৰুৱাই আহিবলগীয়াও হৈছে। ইফালে, নন্দিনীও ডাঙৰ হৈ আহিছে। দুই-এবছৰৰ পিছত দৰা বিচাৰিবৰ হ’বই। এতিয়া ঘৰখনৰ পৰিৱেশ-পৰিস্থিতি যথেষ্ট বেলেগ হৈছে। গতিকে, বৰুৱাৰ যিকোনো প্ৰশ্নৰ উত্তৰ দিবলৈ বৰুৱানী প্ৰস্তুত। লাগিলে শোৱাপাটিৰ পৰা উঠায়েই নিয়ক তেওঁক।
“কি হ’লনো?”
“এটা কথা ভাৱিছোহে।”
বৰুৱানী নিৰৱ। কিনো ভাৱিছে শুনি লওক প্ৰথমে। তাৰ পিছত দেখা যাব কি হয়।
“মানে, গাড়ী এখন লোৱাৰ কথা ভাৱিছো। চেভ্ৰলেট জাতীয় এখন নহ'লেও, টাটাৰ ইণ্ডিগ’ এখনকে.....”
সঁচা? কি শুনিছে বৰুৱানীয়ে!
গাড়ী ল’ব বৰুৱাই!
কিমান দিনৰ যে তেওঁৰ আশা নিজৰ গাড়ী এখনত উঠাৰ, নিজৰ গাড়ীত উঠি বিয়া-সকামলৈ যোৱাৰ। “আপুনি নহলে আমাৰ গাড়ীতে যাব পাৰিলেহেঁতেন, কিন্তু আমি আক’ মাৰ ঘৰতো সোমাই যাম নহয়”,বুলি চিনাকি কোনোবা এজনীক জোকাই চাবলৈ, “আজিকালি তেলৰ দাম যি বাঢ়িছে, এইবোৰ গাড়ী-মটৰ চলোৱাই মস্কিল হৈছে জানেনে?” বুলি বুদ্ধি কৰি আনৰ আগত বাহাদুৰি মাৰিবলৈ তেওঁৰ মনত যে কিমান হেঁপাহ! এইবাৰ তেন্তে পূৰণ হ’ব তেওঁৰ সেই দুৰ্বাৰ হেঁপাহ! সঁচায়, কি ভাগ্য তেওঁৰ।
কথাবোৰ ভাৱি ভাৱি বৰুৱানী অন্য এখন সপোন পুৰীলৈ গুচি গ'ল। বৰুৱাৰ কথাৰ কোনো উত্তৰ নিদিলে তেওঁ। ইপিনে বৰুৱাতো আচৰিত। ইমান সোনকালে টোপনি গ’লনে মানুহজনীৰ! কি মানুহ!
“হে’ৰা, একো নক’লা যে.........”
“বাজেট মিলাব পাৰে যদি লওঁক। মোৰনো কি?”
॥ ১০৪ ॥
