মচ্গুল দুৰ-দুৰণীৰ কোনোবা এজন বা এগৰাকীৰ লগতহে।
কোন তেওঁ?
ভাৱি কাম নাই। সময়ত ওলাবই। ব্ৰেকিং নিউজ ওলাবই। খালি টি-ভিটো চাই থাকিব। এতিয়া এইবোৰ কথা অযথা চিন্তা কৰি মূৰ গৰম কৰিবৰ দৰ্কাৰ নাই। নে কি কয়?
সিদিনা কি হ’ল জানে? আমাৰ ক’লনীৰে বন্ধু এজনক তেওঁৰ বৰপুত্ৰই ৰাতিপুৱাই কেইবাটাও টান টান কথা শুনাইছে। কথাটো কি? কাণ উনালো। বাইক এখন লাগে। স্ক্ৰিন-টাচ্চ হেণ্ডচেট এটা লাগে। তাৰ লগৰ সকলোৰে আছে, তাৰহে নাই। তাৰোতো এটা প্ৰেষ্টিজ আছে। এই সৰু কথাটো তাৰ দেউতাকে নুবুজে কিয়? নে নুবুজাৰ ভাও ধৰিছে?
সবল যুক্তি। কিন্তু বন্ধুৱে হঠাৎ ইমান টকা পায় ক’ত?
“কিয়, পাৰ্চনেল ল’ন এটা ল’ব নোৱাৰে?”
এৰা। বন্ধুৱে হেনো কথাটো ভৱাই নাছিল। সহজ সৰল মানুহ। চিধা কথাৰ মানুহ ! কিন্তু পুতেকেতো ভাৱিলে!
কিন্তু স্কুল কলেজবোৰততো ম'বাইল ফোন নিষিদ্ধ। আমাৰ কলেজতো ম'বাইল ফোন নিষিদ্ধ কৰি অধ্যক্ষই জাৰি কৰা জাননী এখনে নটিচ বৰ্ডত শোভা কৰি আছে। কিন্তু নাই, কোনো কাম নাই। নটিচখন দিছেনে? দিছে। হ’ব।
ক্লাছ ৰূমলৈ যাওঁতে আমি অৱশ্যে আমাৰ চেলবোৰ চাইলেণ্ট কৰি লওঁ। নহলে দেখোন বেজৰ নাকতে খৰ !
তথাপিও কেতিয়াবা দিন কাল বেয়া থাকিলে কাৰোবাৰ চেলৰ ৰিংট'নটো হঠাৎ বাজি উঠে। সংশ্লিষ্টজনে বা গৰাকীয়ে দোষী দোষী ভাৱ এটা দেখুৱায়। অৱশ্যে ক্লাছৰূমৰ ডেক’ৰাম ভঙ্গ কৰাৰ বাবে এনে কৰে যেন নালাগে। এনে লাগে, সিমুৰত থকাজনক বা গৰাকীক কোনো খবৰ খাতি নিদিয়াকৈ ইমান সময় নষ্ট কৰি ক্লাছত বহি থকাৰ বাবেহে তেওঁ দোষী অনুভৱ কৰিছে।
“ই-মা-ন দেৰি কল কৰা নাই। ই-মা-আ-নে-ই ব্যস্ততানে? ইমান দেৰি ধৈৰ্য্য ধৰি থাকিব পাৰি নেকি? নুবুজা কিয়? তুমি ই-মা-নে-ই নিষ্ঠুৰ! ভৱা নাছিলো দেই। তুমি মোক কোনদিনা বুজিবলৈ চেষ্টা কৰিবা বাৰু?”
“বুজিছো বাবা, বুজিছো। চৰি, বেয়া নাপাবা। মা—কচম! মাইণ্ড নকৰিবা,
