পৃষ্ঠা:মুখামুখি.pdf/১০৮

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
 

নাট্যপ্ৰেমী

 

 বৃহৎ পেণ্ডেলটোৰ পিছৰ অংশটো যাৰ প্ৰৱেশ পথৰ সমুখত “বিশেষ শ্ৰেণী” বুলি লিখা থাকে, যি অংশত আসন সংৰক্ষিত কৰি ৰখাৰ প্ৰয়োজনীয়তা বোধ নকৰে, যি অংশৰ আসন দৰ্শকক দেখুৱাই দিবলৈ স্বেচ্ছাসেৱক বাহিনীৰ এজনো সদস্যই আগ্ৰহ নেদেখুৱায়, সেই অংশৰ এটা চুকৰ আসন কেইখনমান অধিকাৰ কৰি বহি থাকে বৰুৱাৰ পৰিয়ালটো। মানে বৰুৱা, বৰুৱানী আৰু জীয়েক নন্দিনী। তেওঁলোকৰ বৰপুত্ৰ অৱশ্যে তেওঁলোকৰ লগত নাথাকে। লাজ কৰে। তাৰ এটা প্ৰেষ্টিজৰ কথা আছে। এনেয়ে বিশেষ শ্ৰেণী। তাতে আকৌ মাক-দেউতাকৰ লগত! নাই দেই। ভাৱিবই নোৱাৰে সি ইমান তললৈ। গতিকে সি থাকে নিলগে। লগৰ ল'ৰাবোৰৰ লগত, মানে স্বেচ্ছাসেৱক বাহিনীটোৰ লগত। সৌ চীফ-পেট্ৰনৰ আসনখিনিৰ ফালে। পৰিয়ালটোৰ আঁৰত।

 তাৰ জেকেটৰ ওপৰত স্বেচ্ছাসেৱকৰ বেজ এটাও থাকে নেকি?

 নাজানে। এইবোৰ কথাৰ খবৰ খাতি বৰুৱাই নাৰাখে। তাক এৰি দিছে তেওঁ। ডাঙৰ হৈছে, ডেকা হৈছে, ভাল-বেয়া বুজি পোৱা হৈছে। গতিকে যলৈ যায়, যি কৰে কৰি থাকক। খালি, ক’তো কাৰো লগত কাজিয়া-পেচাল কৰি নাক-দাঁত ভাঙি নাহিলেই হ’ল। নহ'লেনো তেওঁ কৰিব কি? কান-সমনীয়া পুতেক।

 বৰুৱাই বিশেষ নাভাৱিলেও বা আন কথাত ক'বলৈ গ'লে, ভাৱে যদিও প্ৰকাশ নকৰাকৈ নিৰ্লিপ্ত হৈ থাকিলেও, নন্দিনীয়ে কিন্তু কিছুমান কথা ভাৱে। ভাৱিবলৈ বাধ্য হয় তাই।

 গোটেইবোৰ তাইৰ চিনাকি মানুহ। মেইন গেইটৰ গেইট-কীপাৰ কেইটাৰপৰা ধৰি পেণ্ডেলৰ ভিতৰত ঘূৰি-ফুৰা স্বেচ্ছাসেৱক ল’ৰা কেইটালৈকে। লাজ নালাগে নেকি তাইৰ? আৰু বিজুলী বাতিৰ ইমান ছাঁ-পোহৰৰ লুকা-ভাকুৰ মাজতো, চুৱেটাৰ, শ্বল, টুপীৰ কপ্কপীয়া আৱেষ্টনীৰ মাজতো সিঁহতবোৰে তাইক ঠিকেই চিনি পায়। দুই এটা আগবাঢ়ি আহেও। বিশেষকৈ এই প্ৰাঞ্জল।

 “আহিলা!”

॥ ১০১॥