“কথাটো সেইয়াই। কি হ’ল? নাম আক’।”
ধনৰ মাতষাৰ শুনি যেন উচপ খাই উঠিলো।
সিতো আচৰিত।
(আচৰিত আনকি মইয়ো। কি কৈছে আক’ ই? )
“মানে?”
মানে ধনে কিবা কিবি কৈ আছিল। মই মনেই কৰা নাছিলো। কি কৈ আছিল বাৰু সি? অ’ ইয়েচ্, তাৰ ওৱাইফৰ কথা কৈ আছিল। কিবা বোলে তেওঁৰ ভিনিহীয়েকে কিবা অশ্লীল শব্দ প্ৰয়োগ কৰি ফোন কৰাৰ কথা কৈ আছিল সি। তাৰ পিছত কি কৈ আছিল বাৰু সি?
জানো, বাদ দিয়া। কি লাভ এইবোৰ বাৰেবাংকৰা কথা চিন্তা কৰি থাকি!
লোকৰ কথা, লোকৰ বতৰা। মোৰনো কি আহে যায়?
মতা-মাইকীৰ কথা। কাইলৈ ভাল হৈ যাব। কাইলৈ কিয়? আজি ৰাতিয়েই.....!
যাওঁ নামি। ন বাজিলেই। মা চাগে ভাত বাঢ়িবলৈ ৰৈহে আছে। মাৰ চাগে খংহে উঠিছে। এনেও মা বৰ খাৰাংখাচ মানুহ। এইবোৰ আল্ট-ফাল্টু কথা ভালেই নাপায়। মায়ে বাৰু খুড়াহঁতক একো নোকোৱাকৈ আছেনে? অৱশ্যে, যাওঁতে মই মাক দহাই দহাই কৈ গৈছিলো, বোলো ন-বোৱাৰীজনীৰ আগত একো নকবি। কিবাকিবি ক’লে, লাগিলে হক্ কথাতে হওঁক, কাইলৈ মাকহে বেয়া পাব। বেয়াও বুলিব। সিহঁত ঘৰুৱা মানুহ ভালহৈ যাব। বেয়া হ'ব লাগিব আমিহে।
অৱশ্যে, মা বুজা মানুহ। অপ্ৰীতিকৰ পৰিস্থিতি সৃষ্টি হ'ব পৰা কাম মায়ে নকৰে। আৰু নকয়ো তেনেকুৱা কথা।
কিন্তু ই কি, মাৰ মুখত দেখোন খং!
“কি হ’ল আক’?”
“হ'বলৈ আছে কিটো? গৈছিলিনো ক’লৈ? অথনি নিৰুমাই আহিছিল।”
“নিৰুনবৌ?”
“অ’ ”
“কেলৈ?”
“সেই কথাটো উলিয়াইছিলহি......”
“সঁচা? তই কি ক’লি?”
ৰচনা কাল - এপ্ৰিল, ২০০৯
০০০০০০০০০০
০০০০০০০০০০
