মোৰ ক্ষেত্ৰতো যদি এই ধনৰ নিচিনাই কিবা এটা ঘটনা হয়, তেতিয়া? হয়, এইবোৰ সৰু কথা। কিন্তু দাম্পত্য জীৱনত পতি-পত্নী বিৰাট “পজেচিভ” হয়।
আৰু যদি ঘটনাই অন্য মোৰ লয়, তেতিয়া? টি–ভি টো অন কৰিলেই কিমান ধৰণৰ যে খবৰ! পতি হত্যা, পত্নী হত্যা, অমুক কাৰাগাৰলৈ, তমুক ৰঙাঘৰলৈ। এনেই এনেই ঘটে নে এই ধৰণৰ ঘটনাবোৰ? কথাবোৰ নিশ্চয় আৰম্ভণীতে এনেদৰেই আগবাঢ়ে। তাৰ পিছত এদিন ঘটে সেই ব্ৰেকিং-নিউজৰ ঘটনাবোৰ। পতিগৃহত শাৰীৰিক আৰু মানসিক অত্যাচাৰ সহ্য কৰিব নোৱাৰি মাতৃ গৃহলৈ প্ৰস্থান সদ্য–বিবাহিতাৰ। গোচৰ ৰুজু। স্বামী পলাতক। শাহু কৰায়ত্ব। জেৰা অব্যাহত। নাইবা, নৱ-বিবাহিতাৰ ৰহস্যজনক মৃত্যু। স্বামী-শাহু কাৰাগাৰলৈ.. ইত্যাদি, ইত্যাদি। কিন্তু এই গুপুত কথাবোৰতো কোনোদিনেই প্ৰকাশ নাপায়। ভুক্তভোগীয়েও নকয় সন্মানৰ খাতিৰত। ক’লেও কোনেও বিশ্বাস নকৰে। কৰিলেও তিত্কাৰীহে মাৰিব। আৰু মেডিয়াতো সদায় মাইকী মানুহৰ পক্ষতেই যিমানেই দোষ কৰক টি-ভিত মাইকী মানুহৰ মুখখন সদায় আঁৰ কৰিহে ৰাখে। কিন্তু মতা মানুহ হওঁকচোন, তিলটোকে তালটো কৰি সকলোৱে হেঁচা মাৰি ধৰিব। মতা মানুহৰ কোনো সন্থা বা সংগঠন নাইযে। অকলশৰীয়া!
সমস্যা!
সমস্যাটো কিন্তু এৰাই চলিব পৰা বা উপেক্ষা কৰিব পৰা বিধৰ একেবাৰেইনহয়। ভুক্তভোগীয়েহে জানে,বুজে। অইনে নাজানেও, বুজিবলৈয়ো চেষ্টা নকৰে। আচলতে কাৰনো কি দৰকাৰ পৰিছে বাৰু লোকৰ সমস্যাৰ সমাধান। বিচাৰি উলিয়াই দিবলৈ? লাভ কি?
এদিন যে সীমান্তই হাঁহি হাঁহি মোক কৈছিল, “বুজিলি? ক'ত বুজিবি? তইতো বিয়া-বাৰু পতাই নাই। গতিকে আগতে বিয়াখন পাতি ল। তাৰ পিছত সব নিজেই বুজিবি।” ইয়াৰ অৰ্থ?
আৰু এই কথাবোৰ বুজিবৰ কাৰণেই মই এতিয়া বিয়া পাতি ল'ব লাগে।
আৰু মই নিজেও কোনোবা পদুমীৰ কথা ভাৱি ভাৱি খাৱন-শোৱন বৰ্বাদ কৰিছো, কল্পনাৰ ৰাজকাৰেং সাজি সাজি বুৰ্বকৰ দৰে মিচিকিয়াই হাঁহি আছো আৰু একেবাৰে চকুপাৰি দেখিব নোৱাৰা নিৰুমাই নবৌৰ সহায়
বিচাৰিবলৈয়ো ঠেং ডাঙি আছো। আচল ইডিয়টটো দেখোন মই নিজেই! হাঃ
॥ ৯৯ ॥
