পৃষ্ঠা:মুখামুখি.pdf/১০৩

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে

গুচি আহিল। লোকৰ ঘৰুৱা কথাত কি সোমাব আৰু। তাতে মা বৰ খাৰাং খাচ।

 হ’ব। আমাক যদি ক’বলৈ বেয়া পাইছে, নালাগে ক’ব। খালি হুলস্থূলখন নকৰিলেই হ’ল। আমাৰনো কি? নিজৰ মান-সম্মানটো ৰাখ। হৈ যাব।

 কিন্তু নহ’ল। মানে মই আশা কৰাৰ দৰে নহ’ল। বৰং তাৰ ওলোটাটোহে হ’ল।

 ক্ষন্তেক পিছতে ধনে গাড়ী ষ্টাৰ্ট কৰাৰ শব্দ শুনিলো।

 গেইট খোলাৰ শব্দ শুনিলো।

 তাৰ পিছত তীব্ৰ গতিত গাড়ী দৌৰোৱাৰ শব্দ!

 আৰে, কলৈ গৈছে ই?

 অলপ পিছতে কোনোবা মাইকী মানুহ এজনীৰ চেপামৰা কান্দোনৰ নিচিনা শব্দ এটা শুনা যেন লাগিল। ন-বোৱাৰী নেকি? কি হৈছেনো? আৰু নক’লেও নহয়।

 তাৰ পিছত ঠাণ্ডা। সব ঠাণ্ডা।

 আমিও খালো, ধুলো আৰু শুবলৈ গলো।

 ৰাতি পুৱাও অস্বাভাৱিক একো নেদেখিলো। খুড়ায়েও নিজৰ কাম কৰিছে। বোৱাৰীয়েও চাগে কৰি আছে। মই অৱশ্যে গম নাপাওঁ। অনুমানহে কৰিছো। কাৰণ কোনো উদ্বেগজনক শব্দ শুনিবলৈ পোৱা নাছিলো। গতিকে খাই বৈ কলেজলৈ বুলি ওলাই গলো। মনত অৱশ্যে চিন্তা এটা হৈ থাকিল। কি হ'ব পাৰে ধনৰ?

 ঘৰলৈ উভতিলো আবেলি প্ৰায় চাৰি বজাত।

 মুখ-হাত ধুই ডাইনিং টেবুলত বহিছোহি মাত্ৰ। মায়ে কিবা কিবি বনাই আছে।

 খোৱা হোৱাই নাই। এনেয়ে কিবা কিবি কথা পাতি আছো মাৰ লগত। ধনৰ কথাটো ঠিক উলিয়াব খুজিছো আৰু ঠিক তেনেতে ওলালহি খুড়া।

 মই কিবা ক’বলৈ পোৱাৰ আগতেই তেখেত বহিল মোৰ ওচৰৰ চকীখনতে।

 মোৰ এনে লাগিল তেখেতে যেন মোক কিবা গুৰুত্বপূৰ্ণ কথা এটা ক’বলৈহে আহিছে। ধনৰ কথাই নিশ্চয়।

॥ ৯৬॥