ছেত্ৰীয়েতো জোকাবই।
দুদিন মান মোৰ এনেকৈয়ে গ’ল। কিবা মানে উদাস উদাস। ক’তো মন নবহা। অৱশ্যে বাহিৰত গহীন হৈয়েই থাকিবলৈ চেষ্টা কৰিলো। তাতে ওচৰতে আছে ন-বোৱাৰীজনী। কোনে ক’ৰ কথা ক'লৈ নি কি পকোৱা গাঁঠি দিবগৈ কি ঠিক!
এই কেইদিন টোপনিটোও কম হৈছে। ভোকটোও বৰকৈ লগা নাই। ছেঃ কি কৰো?
নিৰুমাই নবৌক কথাটো এবাৰ সুধি চালে কেনে হয়?
আচ্ছা, সুধিলে তেওঁ বা কি ভাৱে, কি কয়, কি কৰে?
কিন্তু নুসুধিলেনো হ’ব কেনেকৈ? কিজানি কামটো হৈয়েই যায়। কোনোবা এটা পক্ষতে আগবাঢ়িবই লাগিব। যদি কোনো পক্ষয়েই আগানাবাঢ়ে, কথাটো আগবাঢ়িব কেনেকৈ? আৰু যদি আগেই নাবাঢ়ে কথাটো...।
মাৰ আগতে উলিয়াই চাওঁ নেকি কথাটো আগতে?
ঠিকেই, সেইটোৱেই ভাল হ'ব। কেনেবাকৈ কথাটো আগনাবাঢ়িলেও মাৰ আগত লাজ নালাগিব। কোনো মাকেতো নিজৰ পুতেকক জোকাবলৈ নাযায়। কিন্তু এই নিৰুমাই.....! কম নে এই।
নাই নাই, জপং কৈ জাপ মাৰি দিব নোৱাৰি। সাৱধানেৰে আগবাঢ়িব লাগিব। এইটোতো জীৱনৰ কথা। এদিন দুদিনৰ কথা নহয়। এৰাতি দুৰাতিৰ নাটক নহয়। সাৱধান হ'বই লাগিব। নহ'লে পিছত গোটেই জীৱনটো......।
আৰে, কি হৈছে। কিহৰ হুলস্থূল হঠাৎ?
খুড়াৰ ঘৰত? কি হৈছে? ধনৰ কি হৈছে? উত্তেজিত হৈ কথা কৈছে দেখোন!
চাৰে-আঠহে বাজিছে। কি হ’ল আক' তাৰ?
“কি হৈছে অ’ মা খুড়াহঁতৰ ঘৰত? সোধগৈচোন।”
মই নিজে যোৱাৰ কথা নাভাবিলোঁ। ন-বোৱাৰীজনী আছে। কি বা ভাৱে! গতিকে মা। মোৰ বাবে আটাইতকৈ নিৰাপদ আশ্ৰয়। দেউতা থকা হ'লে কথাটো বেলেগ হ'লহেঁতেন। এতিয়া মায়েই আৰু।
মা গৈছিল। কিন্তু শুদামুখে উভতি আহিল। ধন, খুড়া, বোৱাৰী সব গহীন হৈ দিলে। কোনেও একো নক’লে। আৰু মায়েও খুচৰিবলৈ ভাল নাপালে।
॥ ৯৫॥
