পৃষ্ঠা:মাটিৰ মালিতা.pdf/৯০

ৰাখে? গছবোেৰ দধিচী। মৃত্যুৰ পাছতো বা নিহত হোৱাৰ শেষতো
মানুহৰ কল্যাণ সাধে নিৰন্তৰ। জন্তু শ্ৰেষ্ঠ নিৰ্বোধ মানুহে খাদ্যৰ
কণিকা এটাও নিজে তৈয়াৰ কৰিব নোৱাৰে অথচ আহাৰ
যোগনীয়াৰ উদ্ভিদক আততায়ীৰ দৰে ব্যৱহাৰ কৰে।
প্ৰিয় পাঠক, ওপৰৰ কথাখিনি পঢ়ি হয়তো আপোনাৰ মনত কলম
ধৰা মানুহটো প্ৰগতিবিৰোধী বুলি ধাৰণা হ’ব পাৰে। কিন্তু যি
প্ৰগতিয়ে ধ্বংস আহ্বান কৰে সেই প্ৰগতি কাম্য জানো?
আমিয়েই জানো হ’মো চেপিয়েনৰ শেষ পিৰী? কোনো
মহাজাগতিক দুৰ্যোগত পৃথিৱী ধ্বংস নহ’লে বা আণৱিক
আক্ৰমণ-প্ৰত্যক্ৰমণেৰে আমি নিজক নাশ নকৰিলে হয়তো
পৃথিৱীৰ প্ৰাণসূৰ্য ৰঙা দৈত্য হোৱাৰ আগলৈকে ই জীয়াই থাকিব,
লগতে মানুহ আৰু পৃথিৱীৰ প্ৰৱাহিত সন্তানবোৰ। আমাৰ নাতি-
পুতিলৈ একো নৰখাকৈ আমিয়েই সকলো ভোগ কৰি যোৱাটো
উচিত হ’ব জানো? নিৰ্যাতিতসকলে এসময়ত বিদ্ৰোহ কৰে,
বিদ্ৰোহৰ পৰা বিপ্লৱ হয়, বিপ্লৱে গাঁথনিটোকে সলাই পেলায়।
গছ-গছনি, জীৱ-জন্তুবোৰে মানুহৰ দৰে কথা কব নোৱাৰিলেও,
সংগঠিত হ’ব নোৱাৰিলেও আত্মহননেৰে
‘অঘটন ঘটন’ ঘটাব পাৰে। সাৱধান।

মা টি ৰ মা লি তা ৮৫