পৃষ্ঠা:মাটিৰ মালিতা.pdf/৮৯

 

নিসৰ্গ নিৰ্যাতন


মানুহ নিসৰ্গৰ সৰ্বশ্ৰেষ্ঠ সন্তান; আকৌ মানুহেই মাতৃৰ লুণ্ঠনকাৰী,
যি দস্যুৰ দৰে বুকু বিদাৰি আহৰণ কৰে ৰক্ত-মজ্জা-হিমজু।
ধৰাতলৰ সম্পদেৰে মন নভৰে মানুহৰ, হাজাৰ হাজাৰ বছৰৰ
কৃচ্ছ সাধনাৰে গৰ্ভত গুপুতে তৈয়াৰ কৰা মণি-মুকুতা যন্ত্ৰৰ দ্বাৰা
আহৰণ কৰি চহকী হৈ দপ্দ‌পাই ফুৰি ধৰা আৰু নিজকো মানুহে
মৃত্যুৰ শীতল সুৰঙ্গৰ আগতীয়া যাত্ৰী কৰে। আমাৰ গ্ৰহটো জানো
অমৰ? ওহোঁ, মহাবিশ্বৰ আনবোৰৰ দৰে ইও মৃত্যুমুখী। নিজৰ
মূৰ্খামিৰে বিলম্বিত মৃত্যুক মানুহে ত্বৰান্বিত কৰিছে। তেল-শলিতা
প্ৰয়োজনমতে থকা জ্বলন্ত বন্তিও বতাহত নুমুৱাৰ দৰে এই
বিনন্দীয়া গ্ৰহটো আৰু জীৱকূলৰ আগতীয়া বিনাশ স্ব-আহ্বায়িত।
তথাকথিত প্ৰগতিৰ উন্মাদনাত অন্ধ মানুহ।
আমাৰ শৈশৱকাললৈকে বহু গাঁৱলীয়া মানুহে স্বত-প্ৰণোদিতভাৱে
পথৰ দাঁতিত গছ ৰুইছিল। ফলদায়ী হলে মানুহে খাব, নহ’লে
চৰাই-চিৰিকতিয়ে খাব এই ভাবি। গছৰ শীতল ছায়াত বাটৰুৱা
জিৰাব, নিসৰ্গৰ শোভা বঢ়াব। এতিয়া গছ কটাৰ অঘোষিত নিৰ্মম
প্ৰতিযোগিতা। ভোগবাদী মানুহৰ ইমান ঘেৰৰ ইমান দৈৰ্ঘৰ কুণ্ডা
এটাত কিমান ঘনমিটাৰ কাঠ ওলাব, কিমান কুইণ্টল খৰি হ’ব
তাৰ হিচাপ। গছে নিশাহত এৰা অক্সিজেনে কিমান প্ৰদূষিত বায়ু
শোধন কৰি জীৱকূলৰ কল্যাণ সাধে তাৰ খতিয়ান কিমানে

৮৪ মা টি ৰ মা লি তা