এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
২৯
মোৰ মনৰ চোতাল ভৰি বছৰৰ যত আবৰ্জ্জনা
আহি সাৰি-পুচি নিকা কৰি দিবি
মোৰ পথাৰৰ সঁজাল আহুক
ন-পানীৰ মৰম যাচিবি;
হালোৱাৰ ৰোৱনীৰ বহুত শকতি দিবি
ঢুলীয়াৰ নাচনীৰ বুকুত উছাহ দিবি।
জীৰ্ণতাক জোকাৰি সৰাই
নতুনৰ, সেউজৰ ঠাই আজৰাবি;
পচোৱাৰ বোকোচাত বিজুলীৰ সাতসৰী পিন্ধি
বৰদৈ, ঢোলে-দগৰে তই নিৰ্ঘাত আহিবি।
বহাগ
১৯৭৩ চন।
ৰক্ত-দান
মৃত্যুৰ পৰোৱানা লৈ
কোন জানো আহিছিল
তুমি তাক পঠালা ফিৰাই
নিস্তৰঙ্গ নদী-তীৰ
সেইদিনা আচম্বিতে কল্লোল-মুখৰ;
আধৰুৱা জীৱনৰ নীড়
ধুমুহাত উৰো উৰো,
ঘণীভূত দুৰ্যোগৰ নিবিড় আন্ধাৰ।
মৃত সঞ্জীৱনী লৈ সেইদিনা কোন আহিছিল?
মো নিস্পন্দ ধমনীত
