ঠিক কৰা দিনত মা আৰু সৌৰভ ডাক্তৰজনৰ ওচৰলৈ গ’ল।
মা যেতিয়া ডাক্তৰৰ ওচৰৰ পৰা চিন্তাকুল মনে উভতি আহি মোক ক’লে-- বহু ব্যয়বহুল চিকিৎসা। সপ্তাহত তিনিহাজাৰকৈ টকা দিব লাগিব। এমাহ খাব লাগিব। এমাহত বাৰ হাজাৰ টকা লাগিব। ক’ত পাম ইমান টকা? দেউতাৰে মাহতহে তিনিহাজাৰ টকা দিয়ে ঘৰ চলাবলৈ। এতিয়া সপ্তাহত তিনিহাজাৰ টকা। ভাবিয়ে উৱাদিহ পোৱা নাই। ডাক্তৰে কৈছে-- তই ভাল হবিয়ে বোলে।
মই তোক ভাল কৰিমেই যিকোনো উপায়ে। লাগিলে কাৰোবাৰ ঘৰত ধাৰলৈ টকাৰ কাৰণে হাত পাতিম। তথাপিও তোক মই এনেকৈ দুখ-যন্ত্ৰণা লৈ শুই থকাটো চাই থাকিব নোৱাৰোঁ। তোক মই বুজাব নোৱাৰোঁ কিমান দুখৰ বোজা বুকুত বান্ধি জীয়াই আছোঁ। একো কৰিয়ে ভাল কৰিব পৰা নাই।
‘হেঁচা’ মাৰি ধৰিছিল বুকুৰ শোকটোৱে। হেঁচি হেঁচি ওলাই আহিব ধৰিছিল চকুৰ লোতক। এজনীৰ দুখে গোটেই ঘৰখনকে নিপীড়ন শোকত জৰ্জৰ কৰিছে। তাপিত হৈছিল মোৰ মন।
খুৰী, প্ৰথম সপ্তাহৰ তিনিহাজাৰ টকা ময়ে দিম দিয়ক।
ক’ত পাবি তই।
হ’ব দিয়ক। কৰ’বাৰ পৰা যোগাৰ কৰি আনিম। পিছত আপুনি টকা গোট খালে দি দিব।
তেতিয়ালৈ সৌৰভৰ কোনো কৰ্মসংস্থাপন হোৱা নাছিল। পঢ়ি আছিল। প্ৰথম সপ্তাহৰ ঔষধখিনি আনি কেনেকৈ খাব লাগে বুজাই দিলে— দিনত এটাকৈ ক’লা-বগা পাউডাৰৰ গুৰিৰ পুৰিয়া একাপ পানীৰ লগত মিহলি কৰি খাব লাগে। কেপচুল দিনত এটাকৈ খাব লাগে।
প্ৰথমদিনা তাৰ উপস্থিতিতে খাব ল’লোঁ।
অতি হেঁপাহেৰে মায়ে ঔষধখিনি পানীৰ লগত মিহলি কৰি কাপটো আনি মোৰ হাতত দিলে।
ভেকেটা ভেকেট গোন্ধ। মুখৰ ওচৰলৈ নিব নোৱাৰি।
মা, পিব নোৱাৰিম মই।
৮৮
