ক’ত ক’ত যােৱা নাছিল ?
সেই সময়ছােৱাত মাৰ মন-মগজু আন আন মানুহে পৰিচালনা কৰিছিল।
কেনেকুৱা লাগিছিল বাৰু সেইদিনা? নিষ্ঠুৰ ডাক্তৰজনৰ তিক্ত শব্দকেইটাৰ সন্মুখীন হওঁতে— আপােনাৰ ছােৱালী ছমাহতকৈ বেছিদিন জীয়াই নাথাকে। তাইৰ এটা বেয়া বেমাৰ হৈছে।
ক'তা, মাচোন মােৰ আয়ুস বেছিদিন নাই বুলি জানিও আমাৰ ঘৰত আহি থকা টুকটুকিৰ সূৰুয ককাক কুকুৰাৰ পােৱালি আনিব দি ঘৰত পুহিব লৈছিল। মােক কুকুৰাৰ জোল, ছাগলীৰ ঠেং সিজাই জোল কৰি খুৱাইছিল। কুচিয়া কিনি আনি যেতিয়া প্রথমে খুৱাইছিল, ‘সাপ’ যেন দেখি ভয়ত চিঞৰি উঠিছিলোঁ ।
মায়ে বাৰু প্ৰতিটো মুহূর্তত মােক একেবাৰে হেৰুওৱাৰ ভয়ত শংকিত হৈ থকা অন্তৰখনক কেনেদৰে নিয়ন্ত্রণ কৰিছিল?
ক’ৰ পৰা ইমান শক্তি পাইছিল ?
যন্ত্রৰ নিচিনাকৈ অহর্নিশে এলাহ-আমনি নকৰাকৈ বিৰামহীনভাৱে আলপৈচান। ধৰিব। বাহঁত স্কুললৈ যােৱাৰ পিছত স্কুললৈ যাব নােৱৰা দুখে চুব নােৱৰাকৈ মােৰ লগত চেংগুটি, লুডু খেলি সেই সময়খিনি মােক ব্যস্ত ৰাখিছিল।
অসুখৰ পিছত প্ৰথম অৱস্থাত মােৰ মাতটো অকণ অকণ হৈ ওলাইছিল। কথাবােৰ অস্পষ্ট আছিল। মা কিন্তু বিচলিত হােৱা নাছিল ডাক্তৰজনৰ আকাশবাণীত। ডাক্তৰজনৰ আকাশবাণীক বিফল কৰিবৰ কাৰণে আপ্রাণ চেষ্টা কৰিছিল মােৰ মাতটো মােৰ পৰা একেবাৰে লুপ্ত হৈ নাযাবলৈ। অশেষ কষ্টৰ ফলত সফল হৈছিল মা।
মা দৃঢ় আত্মবিশ্বাসী আছিল, গতিকে বা আৰু মালা স্কুললৈ যােৱাৰ পিছত মােৰ লগত খেলাৰ লগে লগে অলপ অলপ সময় মােক কিতাপ পঢ়িবলৈও দিছিল, যদিও মােৰ কিতাপ পঢ়াত কষ্ট হৈছিল— মাৰ উৎসাহত মই নিঃশেষ হৈ যাব ধৰা মাতটো জীয়াই ৰাখিব পাৰিলোঁ ।
.......
‘তােৰ গা যদি বেয়া লাগিছে শুই দে’-- মাৰ মাতত প্রকৃতিস্থ হৈ ক’লোঁ, মােক শুৱাই দিয়ক।
৯
