সি মোক এখন নতুন পৃথিৱীৰ লগত পৰিচয় কৰাই দিলে। কিতাপৰ পৃথিৱী। সপ্তাহত এখনকৈ উপন্যাস আনি দিয়ে। নগাঁও পুথিভঁড়াল নাইবা কাৰোবাৰ পৰা খুজি।
প্ৰথম প্ৰথম যেতিয়া “অসীমত যাৰ হেৰাল সীমা” কিতাপখন আনি হাতত তুলি দিছিল, বুকুখন ধপ্ধপাব ধৰিলে। চকুৰ আগত ভাঁহি উঠিল মাৰ বাকচত কাপোৰৰ জাপত থকা “অনল বাসনা” আৰু “শাণিত নখ” কিতাপ দুখন। সৌৰভক ক’লো--- মায়েচোন কৈছিল সৰুতে বাহিৰা কিতাপ পঢ়িব নাপায়। ডাঙৰ হৈ পঢ়িব লাগে। পোন্ধৰ বছৰ বয়সতে মই ডাঙৰ হ’লোনে বাহিৰা কিতাপ পঢ়িবলৈ ? মায়ে দেখিলে গালি পাৰিব। মই নপঢ়োঁ। বাহিৰা কিতাপ ডাঙৰ মানুহেহে পঢ়ে। মই এতিয়া বয়সত ইমান ডাঙৰ হোৱা নাই বাহিৰা কিতাপ পঢ়িবলৈ।
সি ক'লে, মই যি কিতাপ আনি দিম বাহিৰা হলেও তই এই বয়সতে পঢ়িব পাৰিবি। নিয়মীয়াভাৱে মই এতিয়া কিতাপৰ পৃথিৱীত বাস কৰোঁ। কিতাপৰ পৃথিৱীখনৰ মাজতে জীৱনৰ গৃঢ়তা উপলব্ধি কৰিবলৈ শিকিলোঁ।
উপলব্ধি কৰিছিলোঁ— কিতাপ যে মোৰ আটাইতকৈ আপোন বন্ধু, যি যন্ত্ৰণাদায়ক জীৱনৰ পৰা পৃথক এখন জগতৰ মাজত মোৰ মন-মগজু ডুবাই ৰাখিব পাৰিছে।
দিন-ৰাতি মই ব্যস্ত এতিয়া কিতাপৰ প্ৰতিটো চৰিত্ৰৰ লগত। কিতাপৰ কোনোটো চৰিত্ৰই মোৰ দুচকু সেমেকাই তুলিছিল, কোনোটো চৰিত্ৰই মনৰ মাজত ক্ৰোধৰ সৃষ্টি কৰিছিল। কোনোটোত আকৌ নিজকে সেই উপন্যাসখনৰ নায়িকা যেন লাগিছিল। কেতবোৰ বেজেৰুৱা শব্দই বুকু দহিছিল। কোনোটো চৰিত্ৰৰ ৰূঢ় বাস্তৱৰ বৈচিত্ৰ্যময় ছবিয়ে হৃদয়ত হাহাকাৰ কৰিছিল। কোনোবাখন কিতাপৰ বৰ্ণিল প্ৰাকৃতিক সৌন্দৰ্যৰাশিৰ অপূৰ্ব সমাহাৰ দুচকুত ভাঁহি উঠিছিল চাক্ষুষ দৃশ্যৰ দৰে।
বহুজন লিখকৰ লিখনীৰ দ্বাৰা সমাজৰ মনস্তাত্ত্বিক বিশ্লেষণ, দৰিদ্ৰতাৰ জ্বলন্ত ছবি, আধুনিকতাৰ ধামখুমীয়াত জনজীৱনৰ উটি-ভাঁহি যোৱা জীৱন সংগ্ৰামৰ পৰিণতি জিলিকি উঠিছিল। ধনিক শ্ৰেণীৰ শোষণত কোঙা হৈ পৰা বিধ্বস্ত একোখন ঘৰ, একোটা পৰিয়াল ডেই পুৰি যোৱা জীৱনৰ প্ৰতিচ্ছবি ফুটি উঠিছিল মোৰ দুচকুৰ আগত। দুখ-দুৰ্গতিয়ে ধৰাশায়ী কৰি পেলোৱা জীৱনৰো জীয়াই থকাৰ হাবিয়াসত অবিৰত সংগ্ৰাম কৰাৰ স্বতঃস্ফূৰ্ত ছবি দাঙি ধৰে জীৱন্তৰূপত।
৭৬
