(তেৰ)
মই এতিয়া নতুনকৈ কবিতা পঢ়িবলৈ লৈছোঁ। কাৰোবাৰ কলমেৰে নিগৰা কবিতা।
কোনোটো কবিতা মোৰ কাৰণে দুৰ্বোধ্য, কোনোটো বোধগম্য। মোৰ নতুন বহীখনত এতিয়া প্ৰতিটো সপ্তাহত এটা দুটা কবিতাই ঠাই লয়। পিছৰ সপ্তাহত কেতিয়াবা ঘৰতে এখন কাগজত লিখি আনি পঢ়ি শুনায়।
বিস্ময়ান্বিত হৈছিলোঁ। ইমান নতুন নতুন শব্দ আছেনে? মইচোন স্কুলত পঢ়া দিনত সচৰাচৰ ব্যৱহৃত কিছুমান শব্দহে কিতাপত পঢ়িব পাৰিছিলোঁ।
সম্বোধন ধৰি কোনোদিনে মতা নাছিলোঁ। খং উঠিলে তই খং নুঠিলে তুমি আৰু আপুনি বুলি মাতোঁ।
এদিনাখন ক'লে—–তই মোক কোনো এক নিৰ্দিষ্ট সম্বোধনেৰে আজিলৈকে মতা নাই! আজিৰ পৰা তই মোক ‘তই’ বুলি মাতিবি।
সেইদিনাৰ পৰা তুমি, আপুনি শেষ কৰি তই বুলি নিৰ্দিষ্টকৈ মাতিবলৈ ল'লোঁ। নামটো সৌৰভ। মোৰ বান্ধৱী নন্দিনীৰ দাদাক। খুব কম কথা কয়। আমাৰ সম্পৰ্ক আছিল বন্ধুত্বৰ। মই হাইস্কুললৈ যাব পৰা দিনত নন্দিনীৰ ঘৰলৈ যাওঁতে দাদাকে মাত দিছিল। ভালনে? আহিলা?
ময়ো চুটি প্ৰশ্ন, চুটি উত্তৰ দিওঁ-- ভালেই, আহিলোঁ।
সেই সৌৰভে লিখা কবিতাই পঢ়িছিলোঁ।
প্ৰথম দিনা আমাৰ ঘৰলৈ আহিছিল মই পঢ়া হাইস্কুলখনৰ শিক্ষক যতীন ছাৰৰ লগত, মোৰ অসুখৰ খবৰ ল’বলৈ।
কেইদিমানৰ পিছত আকৌ আহিল। এনেদৰে এদিন-দুদিন আমাৰ ঘৰলৈ আহোঁতে আহেঁতে ঘৰৰ প্ৰত্যেকজন সদস্যৰে সৌৰভক ভাল লগা হ'ল। মই প্ৰতিটো পল প্ৰস্ৰাৱত তিতি থকা কাপোৰত শুই থকা গতিকে সি আহিলে প্ৰস্ৰাৱৰ গোন্ধ পায় বুলি বৰ অস্বস্তিত ভুগিছিলোঁ।
এডালৰ পিছত এডাল ধূপ জ্বলাইছিলোঁ। মোক যে লেতেৰাকৈ ৰাখিছিল, তেনে নহয়। মাহঁতে মোক বহু পৰিষ্কাৰ কৰি ৰাখিছিল।
৭৫