পেট। কম বয়সৰ উপলব্ধিয়ে মোক জেঠাইৰ দুখ বুজাতকৈ মাক যে মোৰ বেছি প্ৰয়োজন, তাত বেছি গুৰুত্ব দিছিলোঁ।
এসপ্তাহৰ শেষত জেঠায়ে আমাক ঘৰত থৈ গ’লহি।
মাৰ ভৰি দুখন এৰি মই প্ৰথমবাৰৰ কাৰণে আনৰ লগত এসপ্তাহ শুই আহিছোঁ, যিজনী ছোৱালীয়ে এদিনো মাৰ পৰা আঁতৰি নাথাকিছিলোঁ।
........
আৰু এতিয়া।
মাৰ ভৰি দুখনৰ পৰা বিচ্ছেদ হৈ হাতত ধৰি টোপনি যাবলৈ চেষ্টা কৰিবলগা হৈছে। বিনিদ্ৰা চকুযোৰে টোপনিৰ বিপৰীতে নীৰৱে চকুলো টুকি গাৰুৰ গিলিপ তিয়াইছোঁ। বুকুৱে হাহাকাৰ কৰিছিল জয়ালনিশা। মায়ে উমান পায় বুলি উচুপনিও হেঁচি ৰাখিবলগীয়াত পৰিছিল।
অসহনীয় সময়...
পুৱা নিত্য কৰ্মখিনিত মা ব্যস্ত হৈ পৰে। মোক আলপৈচান ধৰাৰ লগতে বাহঁত স্কুললৈ যাবৰ কাৰণে ভাত ৰন্ধা, মোৰ খবৰ ল’বলৈ অহা মানুহক শুশ্ৰুষা কৰা৷ চকুলো টুকি টুকি মোৰ ‘আঁউসী’ জীৱনৰ অধ্যায় দোহাৰে। সকলোখিনি যন্ত্ৰৰ দৰে কৰি গৈছিল।
মাজে মাজে মোলৈ চাই হুমুনিয়াহ কাঢ়ি কৈছিল— ‘তাইৰ দুখ-যন্ত্ৰণাখিনি মই চকুৰে চাই থকাৰ বাহিৰে একো কৰিব পৰা নাই। দহ মাহ দহদিন গৰ্ভত ৰাখি জন্ম দিয়াৰ পিছত এতিয়া লওঁ বুলিও তাইৰ শৰীৰ মনৰ কষ্টখিনি ল'ব নোৱাৰোঁ, ইচ্ছা থাকিও। মাথোঁ তাইক চকুৰ আগত বিছনাত থৈ চাই আছোঁ।’
মাৰ মুখৰ বাক্যকেইটাই মোৰ হৃদয়ত ধুমুহাৰ সৃষ্টি কৰিছিল।
কিয় মই আটাইতকৈ ভালপোৱা মানুহগৰাকীক দুখ দিছোঁ। যদিও মই জানিছিলোঁ, মই নিজে মাক দুখ দিয়া নাই, তথাপি মাৰ দুখৰ উৎস ময়েইতো।
মই মোৰ নিজৰ শাৰীৰিক-মানসিক যন্ত্ৰণাতকৈ মায়ে ‘মাক’ হিচাপে যিমান যন্ত্ৰণা পাইছিল, তাক বেছিকৈ অনুভৱ কৰিবলৈ চেষ্টা কৰিছিলোঁ। মাৰ বিৱৰ্ণ মুখখনে মোক বেছি মানসিক কষ্ট দিছিল।
মই বিমোৰত পৰিছিলোঁ।
মাক সান্ত্বনা দিম,
নে মই নিজে সান্ত্বনা ল’ম?
