পৰাই ভালদৰে খালোঁ হয়, হয়তো মোৰ শৰীৰটোৱে যুঁজ দিব পাৰিলে হয়, এই দুৰ্ঘটনাৰ লগত৷
খোৱা বস্তুৰ প্ৰতি অনীহা আজিও আছে। আমি স্কুললৈ যোৱাৰ দিনত স্কুললৈ যোৱাৰ আগতে আনৰ ঘৰত লগাই লোৱা এপোৱা গাখীৰকে চাৰিওটাকে ষ্টীলৰ কাপ চাৰিটাত ভগাই দিছিল। মই সেই অকণমান গাখীৰৰ পিবলৈ এলাহ কৰিছিলোঁ। এলাহৰ লগতে খাই তৃপ্তি পোৱা তালিকাখনো মোৰ তেনেই চুটি।
মই আমাৰ আগ চোতালখনত খেলি খুব ভাল পাইছিলোঁ। বা, মালা, বাবু, ৰমেন, সৰুমণিৰ লগত খেলোঁতে উন্মনা হৈ পৰিছিলোঁ। প্ৰকৃতিৰ ভিন্ন ৰূপ ৰং, ভিন্ন স্বাদ, সুখৰ অধিকাৰী আছিলোঁ।
মা, যেতিয়া প্ৰতি মাহে দেউতাই কৰ্মস্থানৰ পৰা ঘৰ চলাবলৈ পঠিওৱা টকা আনিবলৈ নগাঁও চহৰত থকা বেংকলৈ যায়, সেইদিনা আমাক ঘৰত কোনে পায়, আৰু গোটেই ঘৰটোত আমাৰ হাঁহি-স্ফুৰ্তি, চিঞৰত বিয়াঘৰ হোৱাদি হৈ থাকে। মাক ৰাস্তাত আগবঢ়াই থ’বলৈ গৈ তিনিআলিৰ পৰা আইমণিক লগত লৈ আহোঁ তাইৰ মাকক সুধি। লগতে লৈ আহোঁ সৰুমণিকো। ঘৰ আহি পায়ে বাকচৰ পৰা মাৰ নতুন চাদৰ মেখেলা উলিয়াই গোটেই কেইজনীয়ে পিন্ধি লওঁ। মই কিন্তু মা ঘৰত নথকা দিনত খেলাৰ লগতে সদায় এটা বেলেগ সুযোগৰ অপেক্ষাতহে থাকোঁ।
মাৰ কাপোৰ থোৱা টিঙৰ বাকচটোত দুখন কিতাপ কাপোৰৰ মাজত জাপি ভৰাই থোৱা আছিল। মোৰ উৎসুক কণমানি মনটো মায়ে যেতিয়া বাকচটো খোলে, তেতিয়া মোৰ চকুত পৰা নীলা ৰঙৰ বেটুপাতৰ কিতাপখনে অধিক আকৰ্ষণ কৰিছিল।
মাক যেতিয়া সুধিছিলোঁ— কিতাপখনত কি লিখা আছে? মই পঢ়িম।
মায়ে কৈছিল— সেইখন বাহিৰা কিতাপ, এতিয়া নপঢ়ে। মই মাক আকৌ খুঁচৰি খুঁচৰি সুধিছিলোঁ— কি বাহিৰা কিতাপ? তাততো আমাৰ কিতাপত থকাৰ দৰে অ-আ-ক-খ আখৰেৰে বাক্য সজা আছে? মায়ে নম্ৰভাৱে বুজাই দিছিল—হয় তহঁতে পঢ়াৰ দৰে আখৰ আছে। কিন্তু এইখন কিতাপ ডাঙৰ মানুহেহে পঢ়ে।
মনতে ভাবিছিলোঁ— কি ডাঙৰ মানুহে পঢ়া কিতাপ?
ডাঙৰ মানুহে পঢ়া কিতাপ এই ভাবটোৱে মোৰ মন-মগজুত অহৰহ খুন্দিয়াই থাকিছিল। সেয়ে, মা ক'ৰবালৈ গ'লে মোৰ খেলাতকৈ ডাঙৰ কাম হ'ল— মাৰ বাকচ খুলি বাহিৰা কিতাপখনৰ মাজত কি লিখা আছে পঢ়ি চোৱা।
দৌৰাদৌৰিকৈ সিহঁতে কাপোৰ উলিয়াই পিন্ধাত লাগে আৰু মই কিতাপকেইখন কোনখিনিত আছে খোঁচৰো।
