পৃষ্ঠা:মই যন্ত্ৰণা জয় কৰাৰ পণ লৈছোঁ.pdf/৩৫

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে

(ছয়)

 শব্দহীন হুমুনিয়াহত পোত খাইছিল মোৰ দুখ-যন্ত্ৰণা-হতাশাৰে ভৰা শুকান হৃদয়। এক বুজাব নোৱৰা ’মহাশূন্য'ই ভাৰাক্ৰান্ত কৰি তুলিছিল জীৱন। ক্ৰমাগতভাৱে দুখৰ গোন্ধ মলঙিছিল শৰীৰৰ সিৰা, উপ-সিৰাই, প্ৰতিটো অংগতে। সুখী আৰু সুন্দৰ জীৱনৰ সপোনবোৰ চকুতে সীমাবদ্ধ ৰাখি নৈৰাশ্য আৰু স্বপ্নহীন দিশে বাট বুলিছিলোঁ।

 কঁকালৰ নিম্ন অংশ প্ৰস্ৰাৱত প্ৰতিপল তিতি থকাৰ বাবে আগতকৈ ডাঙৰ ডাঙৰ ‘ঘা’হৈ গাঁত হৈছিল। মঙহ খহি খহি হাড় ওলাই গৈছিল। মঙহবোৰ এনেদৰে খহিছিল— বাৰিষাৰ বান আহিলে নদীৰ পাৰ খহাদি।

 বহুদিনৰ মূৰত মোক যেতিয়া বহাই দিয়ে, সোনকালে ‘ঘা’ শুকাবলৈ মায়ে আনি দিয়া দৰ্শন ফাৰ্মাচীৰ সৰু সৰু হোমিঅ’ বড়িবিলাক গুড়ি কৰি ঘাবোৰত সানি দিছিলোঁ মায়ে নেদেখাকৈ। ঔষধবিলাক খাই থাকিলেও নুশুকোৱাৰ বাবে ঘাবোৰত সানি দিলে সোনকালে শুকাই যাব বুলি ভাবিছিলোঁ।

 জুইত আঙুলি ভৰাই দিলে যেনেদৰে পোৰে, মোৰ কঁকালৰ পৰা আড়ষ্ট নিম্ন অংশ অহৰ্নিশে পুৰি থাকিছিল। মোৰ ভৰিৰ পোৰণিৰ যন্ত্ৰণা আছিল বৰ্ণনাতীত। মই তাক ভাষাৰে বা শব্দৰে বুজাবলৈ অপাৰগ।

 আজিও আছে, থাকিবই। মৃত্যুৰ লগতহে সমাধিস্থ হ’ব মোৰ ভৰিৰ পোৰণি।

 মই বাধ্যতাৰ জীৱন স্বীকাৰ কৰিছিলোঁ যন্ত্ৰণাৰ ওচৰত।

 সেই সময়ছোৱাত মই মোৰ বিছনাখন অলপকৈও লৰাব নিদিওঁ, মোকো আনৰ হাতেৰে স্পৰ্শ কৰিব নিদিওঁ। মনৰ ভাব আছিল— মোক স্পৰ্শ কৰিলে বা বিছনাখন লৰাই দিলে বেছিকৈ প্ৰস্ৰাৱ নিগৰিব। এইটো ভ্ৰান্ত ধাৰণা আছিল যদিও মই কেনেকৈ শুকান কাপোৰত অলপ সময় থাকিব পাৰোঁ, সেই ভাবতে আছিলোঁ।

 মায়ে তেতিয়াও মানুহৰ ঘৰত ফটা পেলনীয়া কাপোৰ বিচৰা অভিযান অব্যাহত ৰাখিছিল। এবাৰ খুৰীহঁতৰ খিৰিকীৰ পুৰণি পৰ্দাবোৰ সলাই নতুন পৰ্দা লগাওঁতে মায়ে পুৰণি পৰ্দাখিনি খুৰীক খুজি লৈ আহিছিল। কটন কাপোৰৰ পৰ্দাখিনি মোক আনি দিওঁতে দেউতাই মোলৈ সুস্থ হৈ থাকোঁতে প্ৰতিটো মাঘৰ বিহুত কৰ্মস্থানৰ পৰা আহোঁতে অনা ধুনীয়া ধুনীয়া নতুন ফ্ৰক আনন্দত বাচত জাপি জাপি থোৱাৰ দৰে মই হেঁপাহেৰে বিছনাৰ কাষত জাপি থৈছিলোঁ খুৰীহঁতৰ পেলনীয়া পৰ্দাকেইখন।

৩৬