মই ক'লোঁ— জ্যোতি বৰা।
ছাৰে তাৰ পিছত তাইৰ নামৰ বহীখন উলিয়াই দি ক'লে—তাইক নামাৰাে দে। তই মাত্র কন্দা বন্ধ কৰ। মােক শান্তিত বহী দিবলৈ দে। পিছলৈ ছাৰে বহী দিবলৈ আহিলে তাইক নামাৰি দি দিয়ে।
-- --- -- --
‘তােৰ অন্তৰ কঠুৱা।'
‘টেঙা’ নােখােৱা ছােৱালীৰ অন্তৰ কঠুৱা হয়। এই কথাষাৰ মােক কোৱা হৈছিল। স্কুলীয়া দিনবােৰত জিৰণি সময়ত খাবলৈ আমি আমাৰ বাৰীত থকা জলফাই জোপাৰ পৰা ডাঙৰ-সৰু ‘জলফাই’ টেঙা পাৰি লৈ গৈছিলোঁ লগৰ সমনীয়ালৈ। জিৰণি সময়ত স্কুলৰ পিছফালৰ ফিল্ডখনত গােটেইজাক ছােৱালী বহি, কাগজ পাৰি ব্লেডেৰে ‘জলফাই’কাটি নিমখ-জ্বলা দি খাইছিল। মই সিহঁতৰ লগত আছিলোঁ যদিও খােৱা নাছিলোঁ।
মই ‘টেঙা’ নাখাওঁ।
তেতিয়া সিহঁতে জোকাইছিল—‘টেঙা’ নােখাৱা ছােৱালীৰ অন্তৰ নাথাকে। কাকো ভাল পাই প্ৰেমত পৰিব নােৱাৰিব। কাঠচিতীয়া অন্তৰক কোনে ভাল পাব?
মনে মনে ভাবিছিলোঁ..
সঁচাকৈ, মােক বাৰু... !
