কৈ হাঁহিৰে এটা সুন্দৰ পৰিবেশ সৃষ্টি কৰিব পাৰে আৰু ভনীয়েকৰ মুখত এটা ’হাঁহি’ও দেখিবলৈ নাপাওঁ।
সঁচাকৈ স্কুললৈ গৈ আন ল’ৰা-ছোৱালীয়ে যেনেদৰে খেলিছিল, সুখী হৈছিল, মই আনন্দ-ফুৰ্তি কৰি সেই সময়ত সুখী হ'ব নোৱাৰিছিলোঁ।
কিন্তু! এদিনাখনৰ স্মৃতিয়ে আজিও মোক হাঁহি-আনন্দৰ এক মিশ্ৰিত সুখানুভূতি দিয়ে।
তেতিয়া মই সপ্তম শ্ৰেণীত। সেইদিনা লগৰ ছোৱালীৰ আব্দাৰত জিৰণি পিৰিয়ডৰ সময়ত স্কুলত থাকিলোঁ। সচৰাচৰ মই জিৰণি সময়ত সদায় ঘৰলৈ গৈছিলোঁ। সেইদিনা মই সিহঁতৰ লগত খেলিবলৈ ল'লোঁ। সেইটো বয়সত খেলিবলৈ পালে কি লাগে আৰু! স্কুল-ঘৰ নে পথাৰ সকলো পাহৰি আমি শ্ৰেণীকোঠাৰ বেঞ্চৰ পাকে পাকে ইজনীয়ে সিজনীক চোৱা-চুই খেলাত ব্যস্ত হৈ পৰিলোঁ। আমাৰ চিঞৰৰ উৎপাতৰ সীমা ইমানেই বেছি হ’ল যে কাষতে থকা কমনৰূমৰ ছাৰসকলে অতিষ্ঠ হৈ সহিব নোৱৰাৰ উপক্ৰম হ’ল। প্ৰধান শিক্ষক ছাৰে কেঁচা বাঁহৰ বেত এডাল লৈ আমাৰ শ্ৰেণীকোঠালৈ সোমাই আহিল।
ছাৰক দেখি গোটেই ছোৱালীজাক যেনি-তেনি পলাই পত্ৰং দিলে। একমাত্ৰ মই অকলে শ্ৰেণীকোঠাত থাকিলোঁ। ছাৰে খঙত অগ্নিশৰ্মা হৈ মোক মাৰিবলৈ খেদি গ’ল। ময়ো বেঞ্চবিলাকৰ মাজে মাজে দৌৰিবলৈ ধৰিলোঁ। ছাৰে বহু সময়লৈকে বেঞ্চৰ পাকে পাকে দৌৰি থাকিল।
ছাৰ বহু শকত আছিল। এটা সময়ত ছাৰৰ ভাগৰ লাগিল। মোক ধৰিব নোৱাৰি উপায়হীন হৈ ছাৰে ক'লে— ‘কাইলৈ ইংৰাজী পিৰিয়ডত তোক কি কৰোঁ চাবি।
ছাৰৰ ভয়ংকৰ শাস্তিৰ আগজাননীয়ে মোৰ অণ্ঠ-কণ্ঠ ভয়ত শুকুৱাই পেলালে।
শ্ৰেণীকোঠাৰ পৰা ছাৰ ওলাই যোৱাৰ পিছত লগৰীয়াবোৰে আহি ক'লে— ‘কেনেবাকৈ তোক আজি স্কুলত খেলিবলৈ ৰাখিছিলোঁ, কিন্তু এনেকুৱা হ'ব বুলি ভবা নাছিলোঁ। কাইলৈ কি হ’ব তোৰ?
কোনোবা এজনীয়ে তাৰ মাজতে কৈছিল—তইস্কুললৈ নাহিবি। ছাৰে পৰহিলৈ পাহৰি যাব তোৰ কথাটো।
তাইৰ কথাত মই কৈছিলোঁ— ‘মই স্কুললৈ আহিমেই, ছাৰে মাৰিলেও মাৰিব।' পৰাপক্ষত মই স্কুল খতি নকৰিছিলোঁ। বিনা কাৰণত স্কুল খতি কৰিলেও নিজকে দিনটোত এটা ডাঙৰ অপৰাধ কৰা যেন অনুভৱ হৈছিল আৰু সেই অনুভৱে মোক এনেদৰে দংশন কৰিছিল, যাৰ কাৰণে দিনটো শান্তিৰে থাকিব নোৱাৰিছিলোঁ।
