(একত্রিশ)
তেতিয়ালৈকে আমাৰ নিজাকৈ এখন খবৰ-কাকত লোৱা হােৱা নাছিল। সবিতা খুৰীহঁতে পঢ়িবলৈ লােৱা ‘আমাৰ অসম’ কাকতখন কেতিয়াবা আনি পঢ়োঁ।
সেইদিনা পুৱা খুৰীয়ে খিৰিকীৰে মাত দি ক’লে— ‘আজিৰ খবৰ’ কাকতখন চাবাচোন । তাত এগৰাকী ছােৱালীৰ জীৱন কাহিনী সংক্ষিপ্ত দিছে। পঢ়ি ভাল পাবা।
কাকতখন আনি লেখাটো পঢ়ি মুগ্ধ হৈ পৰিলোঁ। মা, খুৰী, তন্দ্রালীয়ে মােকো লেখা এটা লিখি ‘আমাৰ অসম’ কাকতখনলৈ প্ৰেৰণ কৰিবলৈ ক’লে।
মাহঁতৰ উৎসাহতে এটা নিবন্ধ লিখি সম্পূর্ণ কৰিলোঁ। নিবন্ধ লিখি এতিয়া ‘আমাৰ অসম’ কাকতলৈ কেনেকৈ প্ৰেৰণ কৰিব লাগে নাজানাে, গতিকে আমাৰ বহু পুৰণি মঙলদৈৰ পৰিচিত জ্যেষ্ঠ সাংবাদিক গণেশ দত্তক ফোন কৰি জনালোঁ যে মই এটা লেখা ‘আমাৰ অসম’ কাকতলৈ পঠাব বিচাৰিছোঁ। আপােনালৈ লেখাটো প’ষ্ট কৰি দিম, আপুনি এবাৰ চাই দি ‘আমাৰ অসম’ কাকতখনৰ ঠিকনাটোৰ সৈতে মােলৈ পষ্ট কৰি দিব ।
তেওঁলৈ মই লেখাটো প’ষ্ট কৰি পঠিয়ালোঁ। তেওঁ লেখাটো পঢ়ি কেনেকৈ দৰ্খাস্ত লিখিব লাগে, এটা কপি লিখি আমাৰ অসমৰ ঠিকনাটোৰ সৈতে দি পঠালে।
এমাহ অপেক্ষা কৰাৰ পিছতাে কাগজখন নাপালোঁ। শেষত অপেক্ষাৰ অন্ত পেলাবলৈ তেখেতক আমাৰ ঘৰলৈ আহি কাগজখন দি যাবলৈ ক’লাে। বৰ ব্যস্ত ব্যক্তি যদিও তেওঁ মােৰ কাৰণে এটা দিন ক্ষতি কৰি কাগজখন মােক দি গ’লহি।
পিছদিনা মায়ে নিজে গুৱাহাটীৰ ‘আমাৰ অসম’ কাকতৰ কাৰ্যালয়ত মােৰ নিবন্ধটো দি আহিল।
২০১০ চনৰ ৩১ ডিচেম্বৰত প্ৰথমবাৰৰ বাবে মােৰ লেখা ‘দুখ আৰু জীৱনৰ লগৰী’য়ে ‘আমাৰ অসম’ৰ পৃষ্ঠাত ভুমুকি মাৰিলে।
তন্দ্রালীয়ে মােৰ লেখাটো চকুত পৰাৰ লগে লগে দৌৰি আহি কাকতখন লৈ
