(তিনি)
পূৰ্বজন্মত অগাধ বিশ্বাস থকাসকলে পাপ-পুণ্যৰ তুলাচনীত মোক তুলিব ধৰিলে। মাক সান্ত্বনা দিব বিচৰা কোনো কোনোজনে পূৰ্বজন্মৰ পাপৰ ফল এই জন্মত মই ভুগিছোঁ বুলি কয়।
কিন্তু ই জানো সঁচা?
পূৰ্বজন্মৰ পাপৰ ফল এই জন্মত ভুগিব– মই সদায় বাস্তৱটোৱে সঁচা বুলি ভাবোঁ। তথাপি মই বলি হৈছিলোঁ তন্ত্ৰ-মন্ত্ৰ,অন্ধবিশ্বাসৰ। মাৰ মন-মগজুত অন্ধবিশ্বাস আৰু ভ্ৰান্ত ধাৰণাৰ বীজ সুমুৱাই দিছিল অনেকজনে। মাৰ দুখে ভাৰাক্ৰান্ত কৰি থকা মনটোৱে যি কৰিব বিচাৰিছিল, তাকে কৰিছিল মোক আৰোগ্য কৰিবলৈ।
পৰম্পৰাগতভাৱে মানি অহা শীতলা গোসাঁনীৰ দোষে মোক চুলে, গতিকে তাৰ প্ৰভাৱত এনে হোৱা বুলি শীতলা গোসাঁনী আইৰ দোষ মৰিষণ কৰিবলৈ, আইক সন্তুষ্ট কৰিবলৈ স্তুতি কৰা হৈছিল। গাঁৱৰ বৃদ্ধ ককা এজনে কৈছিলহি— কামপুৰৰ ৰজাগাঁৱত এগৰাকী আই আছে, তেওঁ মোক ভাল কৰি দিব পাৰিব। মায়ে এবুকু আশা লৈ পুৱাই ককাজনৰ লগত ওলাই গৈছিল এদিন আইৰ ওচৰলৈ। আইৰ অলৌকিক কথাত মা পতিয়ন গৈ তেওঁ জাৰি দিয়া ফুল, পানী, তেল সভক্তিৰে আনি মোক পানীখিনি সানি দিলে।
আশাভৰা দৃষ্টিৰে সদায় পৰ্যবেক্ষণ কৰিছিল, মোৰ দুভৰি অলপ লৰিছে। নেকি? নাই, মাৰ আশাভৰা দুচকুত আকৌ মুষলধাৰে বৈছিল চকুলো।
মোৰ খবৰ ল’বলৈ অহা প্ৰত্যেকজন নহ'লেও সংখ্যাগৰিষ্ঠজনে অন্ধবিশ্বাস আৰু অলৌকিক ক্ৰিয়াকাণ্ডত বিশ্বাসী আছিল।
তেনে এজন অন্ধবিশ্বাসী ব্যক্তিয়ে এদিন মাক আহি ক'লে— খুৰী তাই ভাল হৈ যাব। আকৌ আগৰ দৰে খোজ কাঢ়িব। তাইক সম্পূৰ্ণ আৰোগ্য কৰি দিব।
মাই হতাশাৰে ভৰি থকা মাতটোৰেই ক'লে— তাইকচোন ডাক্তৰৰ ঔষধে
