(সাতাইশ)
মই এতিয়া খুবেই সুখী।
সুখী বুলি ক’লে কিহৰ কিহৰ সংমিশ্ৰণত সুখৰ উপযুক্ত সংজ্ঞা হয়, মই আজিলৈকে জ্ঞাত নহয়। মাত্ৰ মোৰ জ্ঞানেন্দ্ৰিয়ই কয় যে, আত্মসন্তুষ্টিকে সুখী হোবা বুজায়, আৰু মই এইকাৰণেই সুখী। কেতিয়াও কল্পনা নকৰাখিনি মই পাইছোঁ। আৰু যেতিয়া কল্পনা নকৰাখিনি পোৱা যায়, তেতিয়াতো মানুহ সুখী হ’বই হ’ব। সেয়ে মোৰ জীৱনৰ কলা অধ্যায়ৰ বিষাদিত অতীতটোক এটা মাটিৰ চৰুত ভৰাই এখন গধুৰ ঢাকনিৰে ঢাকি থ’লো। যাতে মোৰ নতুন জীৱনৰ পূৰ্ণিমাৰ পোহৰখিনি আউসীৰ ক’লা অধ্যায়ে পুনৰ ছানি ধৰিব নোৱাৰে।
কপৌজনীয়ে ৰুণ দিছে। মোৰ অতিকে ভাল লগা এটা ধ্বনি। সেউজভূমিৰ বুকুত কুঁৱলীৰ শুভ্ৰ জাল ফালি ভুমুকি মাৰিছে ৰক্তিম দিবাকৰে।
আঃ কুঁৱলী!
মিঠা মিঠা অনুভূতিৰে অতৃপ্ত হেমন্তৰ এক নান্দনিক অনাবিল সৌন্দৰ্য। অনামী সুখবোৰে বুকুৰ সজাটিত ঠাই ল’বলৈ হেতা-ওপৰা লগাইছে। বহুদিন নিয়ৰৰ টোপালত তিতিবলৈ নাপাই জুপুকা মাৰি থকা মোৰ মনটোও কুঁৱলীৰ টোপালত তিতিছে। শুকাই যোৱা বুকুৰ মৰুভূমিখনত হাজাৰ হাজাৰ ৰঙা, নীলা, হালধীয়া, বেঙুনীয়া, বগা ফুল ফুলি চতুৰ্দিশে সুগন্ধি বিয়পাই এক অতুলনীয় পৰিৱেশৰ সৃষ্টি কৰিছে।
পুৱাৰ অযুত ভাললগাখিনিৰে মই পৰিপূৰ্ণ হৈ আজিকালি পুৱাৰ চেনি নিদিয়া চাহকাপ খোৱাৰ পিছত ‘কেলিপাৰ’যোৰ পিন্ধি থিয় হওঁ।
চি এম চি হাস্পতালত থকাৰ দৰে দুডাল বাঁহ, কঁকালৰ ওচৰত পৰাকৈ ওখ কৰি চাৰিটা বাঁহৰ খুটা পুতি তাত বান্ধি দিছে। এতিয়া পুৱা আৰু আবেলি সময়ত মোক হাত থিয় কৰায়।
পুৱা মালা-বাবু স্কুললৈ যোৱাৰ আগতে আৰু সিহঁতে স্কুলৰ পৰা আহি মাৰ লগত মোক থিয় কৰায়। মোৰ ভাগৰুৱা, দুৰ্বল শৰীৰক আওকাণ কৰি মনৰ বলেৰে মই থিয় হওঁ।
মাৰ দূৰদৰ্শী দৃষ্টিপূৰ্ণ মনে মোৰ স্তব্ধ শিক্ষা পুনৰ আৰম্ভ কৰিবলৈ ক’লে।
