‘মই এটা কথা কওঁনে?’
‘কোৱা।’
‘তুমি মোৰ বিষয়ে জানানে?’
‘অলপ চলপ।’
‘সম্পূৰ্ণকৈ কওঁ শুনিবানে?’
‘শুনিম। কোৱা।’
মই মোৰ জীৱনৰ আঠ বছৰৰ দিনলিপি সম্পূৰ্ণকৈ নক’লেও তাক বহুখিনিয়েই ক’লোঁ। সি সান্ত্বনাৰ নামত কিছু কথা ক’লে।
মই তেতিয়া তাক ক’লো— ‘যদি তুমিও আজিৰ পৰা খোজ কাঢ়িব নোৱৰা হৈ যোৱা। তেনেহ’লে তুমি মোক দিয়া সান্ত্বনাখিনি নিজেই ল’ব পাৰিবানে?’ সি পোনছাটেই নোৱাৰোঁ বুলি ক’লে।
মই তাক ক’লো— ‘ৰাজু, তুমি ল’ব পাৰিব লাগিব মোৰ দৰে খোজবিহীন জীৱন এটা আঁকোৱালি।’
সি আৰ্তনাদ কৰি উঠিল— ‘তুমি কি ক’বলৈ আহিছা! মই কিয় তোমাৰ জীৱনটো ল’ম। মই ভাল হৈ খোজকাঢ়ি ঘৰলৈ যাম।’
মই ক’লোঁ— ‘তুমি চিৰজীৱন নিজৰ ভৰিৰে খোজ কাঢ়িব নোৱাৰা। তুমি কেতিয়াও ভৰি লৰচৰ কৰিব নোৱাৰা। তুমি প্ৰস্ৰাৱ-পায়খানা হলেও গম নাপাবা।’
মই কথাখিনি কৈ নিশ্চুপ হৈ পৰিলোঁ।
সি এইবাৰ চিঞৰি কান্দি ক’বলৈ ধৰিলে— ‘কেতিয়াও হ’ব নোৱাৰে। মই খোজ কাঢ়িমেই। তুমি মিছা কৈছা।’
কাপোৰবিলাক দলিয়াই পেলাইছে। ওচৰত থকা বস্তুবোৰ আফাল মাৰি পেলাইছে। এটা শ্বাসৰুদ্ধকৰ যন্ত্ৰণাদায়ক পৰিস্থিতিৰ সৃষ্টি কৰি পেলাইছে।
আৰু নেপেলাবওনো কিয়?
পঁচিশ বছৰতে জানো এটা জীৱনৰ সমাপ্তি ঘটিব পাৰে? পঁচিশ বছৰতে জানো জীৱনৰ খোজ নিখোঁজ হ’ব পাৰে?
ৰাজুৰ চিঞৰ উচুপনিলৈ ৰূপান্তৰ হওঁতে মোক মালাই লৈ আহিল। ময়ো আহি বিছনাত চকুহাল মুদি শুই দিলোঁ। ডাক্তৰে মোক পুনঃ পুনঃ পৰীক্ষা কৰি বাওঁ ভৰিৰ ভঙা হাড়ডাল সম্পূৰ্ণকৈ ভাল হোৱা নাই, গতিকে থিয় কৰাৰ বাদে খোজ কাঢ়িব নোৱাৰিম বুলি ক’লে।
আমি চল্লিছ দিন হাস্পতালৰ কৰণীয়খিনি কৰি ঘৰলৈ আহিবলৈ ওলালোঁ।
