গ’লগৈ। আজিও বৰুণ, অনিশ আৰু প্ৰবীণৰ লগত ২০০৩ চনতে বান্ধ খোৱা সম্পৰ্ক অটুট আছে।
ক্ৰমাগতভাৱে মোৰ আনন্দৰে উপচি পৰা মধুময় দিনবোৰ পাৰ হৈ গৈ আছে। যেন জীৱনত এডালো আঁহ নাই।
মৃত্যু হৈছিল এক দীৰ্ঘদিনীয়া যন্ত্ৰণাৰ পোখা মেলিছিল সুখে। উদাসীনতাক উৰুৱাই আনন্দই সিঁচিছিল কঠীয়া।
ছমাহৰ পিছত ডাক্তৰে মাতি পঠিওৱা অনুসৰি চি এম চি যাবলৈ ওলালোঁ।
এইবাৰ মালাকো আমাৰ লগত ল’লোঁ। যাবলৈ যো-জা আৰম্ভ হ’ল। বাবু, মালা, মা আৰু মোৰ টিকট কটা হ’ল। আমি চি এম চিলৈ যাত্ৰা কৰিলোঁ। আমাৰ লগতে আমাৰ আশাবোৰকো ৰে’লগাড়ীখনে কঢ়িয়াই লৈ গৈ থাকিল।
এইবাৰৰ ৰেলগাড়ীৰ যাত্ৰা খুউব উৎসৱমুখৰ। মালা মোৰ লগত আছে যেতিয়া আৰু কি লাগে। দুয়োজনীয়ে ৰেলগাড়ীৰ ছিটত বহি প্ৰাকৃতিক সৌন্দৰ্য উপভোগ কৰিলোঁ। মানুহৰ জীৱনৰ ওপৰত আলোকপাত কৰিলোঁ। ফুটপাথৰ ওপৰত পৰি থকা শীৰ্ণকায় শৰীৰ, এফালে মাখিয়ে কণী পাৰি ভেনভেনাই থকা মানুহগৰাকীৰ হৃদয় বিদাৰক দৃশ্যৰ কথা দুখেৰে অনুধাৱন কৰিলোঁ।
জন-জীৱনৰ প্ৰতিখন ছবিয়ে আমাৰ হৃদয়ৰ আথাউনিত স্পৰ্শ কৰি গৈছে। কোনোখন ছবিয়ে যদি ওঁঠত হাঁহি বিৰিঙাইছে, কোনোখনে চকু সেমেকাইছে।
আমি দুয়োজনীয়ে সকলো সামৰি-সুতৰি এটা আলোকোজ্জ্বল মনেৰে গতি কৰি আছোঁ। বাবুৱে মাজে মাজে আহি ‘এইটো খা সেইটো খা’ কৈ খোৱা বস্তুবোৰৰ যোগান ধৰি আছে।
দেউতাই ৰে’লগাড়ীত উঠোতে তিনিওটাকে এশ এশ টকা দি ৰে’লগাড়ীত কিবা খাবলৈ কৈছিল। মালা আৰু মই আমাৰ দুয়োজনীৰ দুশ টকাৰে কিবা কিনিম বুলি কৈ দিলোঁ। বাবুৱে তাৰ এশ টকা খোৱাতেই খৰচ কৰিলে। সি নিজেও খালে, আমাকো খুৱালে।
মা আগৰবাৰৰ দৰে চিন্তাক্লিষ্ট মনেৰে এইবাৰ অহা নাই।
মোক দেখি মা এতিয়া সুখী।
মই হাঁহো।
কথা কওঁ।
খাবলৈ দিলেও ভাল লগাটো খাওঁ।
‘মা সুখী...।’
