‘ক - ক - বেগে - বেগে - ক।’
মই এফালৰ পৰা এশ আশী দিনৰ দিনলিপি মাতিবলৈ ধৰিলো...
কৈ ওৰেই নপৰে। ইটোৰ শেষ নহওঁতেই সিটো আহি যায়। সিটো শেষ নহওঁতেই ইটো আহি ওঁঠত লাগি যায়।
তাৰ উপৰি সিহঁতৰ উৎকণ্ঠিত মনটোক ঠাণ্ডা কৰিবলৈ মোৰ দীঘলীয়া বাৰ্তালাপে ইটোকো সামৰি আনিছে, সিটোকো সামৰি আনিছে। এবাৰ যদি হাস্পতালৰ পি টিৰ শৰীফ ছাৰৰ কথাত থাকে, সেইটো শেষ নহওঁতেই অনিশ আহি পৰে। অনিশ শেষ নহওঁতেই প্ৰবীণ আহি পৰে। প্ৰবীণ শেষ নহওঁতেই সংগীতা মেডাম আহি যায়।
ওপৰা-উপৰিকৈ আহি থাকে, ময়ো জঁপিয়াই জঁপিয়াই, থপিয়াই থপিয়াই কৈ থাকোঁ।
আমি তিনিওজনী বাই-ভনীয়ে কথা পাতি পাতিয়েই ৰাতিটো পাৰ কৰি দিলোঁ।
চৰাই-চিৰিকটিৰ সৰস মাতে ইংগিত দিলে, ৰাতি পুৱাল। আন্ধাৰ ফালি পোহৰে পদাৰ্পণ কৰিছে। সুখ, হাঁহি, আনন্দ, হেঁপাহ পৰিপূৰ্ণ অমৃতোপম নিশা পাৰ কৰি দুয়োজনী মোৰ কাষৰ পৰা উঠি গ’ল।
মই আঠ বছৰে থকা কোঠাটো সিহঁতে সলনি কৰি দিলে। অতি প্ৰয়োজনীয় পলিথিনকেইখন, প্ৰস্ৰাৱত পাৰি দিয়া উৱলি যোৱা ফটা কাপোৰবোৰ সিহঁতে পুৰি পেলালে।
সিহঁত দুজনী দৃঢ় বিশ্বাসী আছিল। হাস্পতালৰ পৰা উভতি আহি সেই প্ৰস্ৰাৱ কৰিবলৈ পাৰি দিয়া ফটা-ছিটা কাপোৰবোৰৰ মোৰ আৰু প্ৰয়োজন নহ’ব। সেয়ে মোৰ আঠ বছৰৰ বিষাদ কালিমাৰ প্ৰতিটো বস্তুৰ চিন সিহঁতে পুৰি পেলালে।
লেথাৰি নিছিগাকৈ কৈ অন্ত নপৰা কথা তিনিদিনতে সামৰণি মাৰি বা শহুৰৰ ঘৰলৈ গ’লগৈ।
আমাৰো ঘৰৰ আগৰ দৈনন্দিন ৰুটিনখন সলনি হৈ এখন নতুন ৰুটিনে ঠাই ল’লে।
মোৰ নতুন কৰণীয়খিনিয়ে ঘৰৰ পৰিৱেশ সলনি কৰিলে। আহ-যাহ হ’ল মোৰ নতুন জীৱনৰ খবৰ ল’বলৈ অহা অতিথিৰ।
কোনোজনীয়ে আহি দীঘল হুমুনিয়াহ কাঢ়ি ক’লে— ‘আই ঐ দেহি। হওক দে। ঈশ্বৰে যে এইকণকে চকু মেলি চালে।’
শব্দ প্ৰয়োগ কৰিব জনা কোনোজনে ক'লে— ‘ভাল হ’ল দে। ইমানখিনি আৰোগ্যও বহুত।’
