মেও মেওকৈ আদৰি নিছিল। স্কুলত থকা সময়তো মোৰ মাজে মাজে তাইলৈ এবাৰকৈ মনত নপৰাকৈ থকা নাছিল।
এদিন হঠাৎ তাই ঘৰৰ পৰা নোহোৱা হ'ল। মোৰ বুকুখন ধান বনাদি বানিব ধৰিলে। তেনেই সৰু পোৱালিজনীক কোনোবাই লৈ গ'ল নেকি? নে কিহবাই নি খালে? বিভিন্ন দুঃচিন্তাই মোক আউল লগালে। তাইক বিচাৰি মানুহৰ ঘৰে ঘৰে, বাৰীয়ে-বাৰীয়ে হাবাথুৰি খাই ফুৰিলোঁ। নাই, তাইৰ খবৰ কোনেও দিব নোৱাৰিলে। তাইক হেৰুওৱাৰ দুখে এনেকৈয়ে বিন্ধিছিল, চকুৰ পানী বাৰিষাৰ ভেটা ভাঙি অহা বান হৈ বৈছিল।
মোৰ কান্দোনত সকলো স্তম্ভিত হৈ পৰিল। ক'ৰ পৰা আনি দিৰ মোৰ মৰমৰ লগৰীজনী।
আইতাই বুজনি দিছিল। তোৰ মেকুৰীজনী যদি কোনোবাই মাৰিছে, সি তোক এটি সোণৰ মেকুৰী দিব লাগিব, সি মৰাৰ আগতে। নহ'লে ভগৱানে তাক মৰাৰ সময়ত শান্তি দিব।
মই আইতাৰ কথাত পতিয়ন নগৈ মোক সোণৰ মেকুৰী নালাগে, মোৰ মেকুৰীজনীয়েই লাগিব বুলি হুলস্থূল লগালোঁ।
এটা সময়ত মই কান্দি কান্দি শুই পৰিলোঁ। সোণালীৰ মাতত খকা-মকাকৈ সাৰ পাই উঠিলোঁ।
অ’ তোৰ মেকুৰীজনী পালোঁ আহ।
মই একেজাপে বিছনা এৰি ক’ত পালি, ক’ত পালি, ক’ত আছে চাওঁ তাইক বুলি দৌৰি চোতাল পালোগৈ।
তাই মোৰ প্ৰশ্নৰ উত্তৰত সেমেকা মাতটোৰে ক'লে, তোৰ মেকুৰীজনী পানীত ওপঙি থকা দেখি আহিছোঁ। ৰাস্তাৰ কাষৰ পুখুৰীটোত।
সোণালীৰ কথা কাণত সোমাল কি নোসোমাল, একে দৌৰে গৈ ৰাস্তাৰ কাষৰ পুখুৰীটো পালোঁগৈ। যিটো পুখুৰীৰ কথা তাই কৈছিল।
তেতিয়া সময় আছিল নামঘৰত দবা-কাঁহ বজোৱাৰ অলপ পোহৰ, অলপ সময় আন্ধাৰ। দীঘল পুখুৰীটোৰ পাকটোতে ওপঙি আছে মোৰ কণমানি মেকুৰীজনী।
