৩৮ ভাগ্যপৰীক্ষ। পানী—হৰ ধেমালি কৰিবলৈ, মোক নো কি বাঘ-তেলে খাইছে? ভাল হ’ল আৰু! তয়ো তৰিলি, ময়ো তৰিলে।! মাণি—কিনো হ’ল ভালকৈ ভাঙ্গি পাতি কোৱছেন। পানী-কনো কম, কিনো শুনিবি? আমাৰ বাছ-বনীয়। কপালেৰে সাধূ কথাৰ দৰে অপুঘাত, কথাই পালে। মাছকিচকল হাতত লৈ বাটে বাটে আহি আছে, কৰবাৰপৰা চিলনীজনী আহি হাততে থাপ মাৰি পঠিয়ালে। ভাসিলে বোনে হাত নিলে, এবাৰ নহয় এবাৰ, ছেগ চাই, তই আকৌ থাপ মাৰি নৈ৷ বাব। সেই গুণে মাছখিনি বুটলি লৈ, তোৰ চেলেংখনৰ ইটো আগত বান্ধি পেলাই পাগুৰিটোৰ ভিতৰলৈ সুমাই ললে॥ পাচে আহি আছে! আহি গাছে, কোনোবা টলকত, কেনি নে। ওলাহি ততকে ধৰিব নোৱাৰিলে, একে থাপেই, নগৰ আগত পাগুৰি-গছ লৈ উভ। যৰি হেৰ জেতুকী মা ব ঐ, জানিবা গুলিটোহে গ'ল! চকুৱে দেখে মনে পচে পাচে খেদিলে।; পাঁচ কি হ’ব? ৮ই থাকোতেই নেদেখা হ'লগৈ। মাণি—ইয়াকেহে কৰিল। গৈ? সিবাৰ জানিব মই তুহ-'গুড়ি পাচিত গৈছিলোঁ। দখি আজিলৈকে মোৰ গাতে দায় দি ঘমা ছু; পাচে এই বাৰ একা? পানী—আজিৰপৰ আৰু তাৰ গাত দাম দিও যদি, ভয়ে যি লাগে তাকে কৰিবি। মই বঢ়িয়াকৈ বুজিছে, কাৰো গত দায়। নাই;. দায় আমাৰ কপালত। আমাৰ কপালেবে, “হবিয়ে দিলেও জৰীয়ে নিদিয়ে।”
