যেনে কাপোৰ তেনেই আছে। এই চালানত বাৰ দৰ্জন আনিছিলোঁ;থাপতে উড়ালে; এই মাথোন দুটা বাকী আছে।
কৃষ্ণ—উহুঁ; মোক লগা বিধৰ ছাতি ইয়াত নাই।
পাহ—আপোনাক নো কেনে লাগে?
কৃষ্ণ-কাপোৰডোখৰ ৰেচমী হ’ব লাগে।
পাহ—সেইবোৰ নহয় ৰেচমী।
কৃষ্ণ—পাচে, এইবোৰ “প্ৰিং’ খকা; মোক ‘প্ৰিং” নথকা লাগে।
পাহ—কিয়, সেয়া “স্প্ৰিং” নথকাও আছে নহয়?
কৃষ্ণ-আছে বুলি, ইয়াৰ নালবোৰ লোৱৰ; মোক লাগে বাঁহৰ নালৰ। পাহ-বাঁহৰ নালৰো আছে; ৰ'ব বাৰু , মই দিওঁ। কৃষ্ণ—অ’ মই পাহৰিহে বাঁহ বুলিছোঁ; মোক কাঠৰ নালৰহে লাগে।
পাহ-তেন্তে, মোৰ ইয়াত নেপায়; আন ঠাইত বিচাৰকগৈ।
কৃষ্ণ—এৰা, ন’হলে কি কৰিবা? (যাব খুজি) অ’, এই আৰ্চীখনৰ দাম কিমান হেঁ? মোক হওঁতে নেলাগে; তেও শস্তা দামত পালে লৈ থ’ব পাৰোঁ। পাহ—দাম কৰিম নে ঠিক কথা ক’ম?
কৃষ্ণ--ঠিক কথা ক’বা আকৌ
পাহ—তেন্তে, এটকী ৰূপ দিব।
(কৃষ্ণকান্তৰ বেগেৰে প্ৰস্থান)
ডাঙৰীয়া, লৰ মাৰিলে কিয়? কি দিব খোজে কৈ যাওক চান। কৃষ্ণ—( ভিতৰৰ পৰা) আঠ অনাত দিবানে?
