এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৫৯
প্ৰথম বিৰচন
মোক্ষতো অধিক ভকতিৰ সুখ,
জানিয়া অতি মনত॥২৮৩॥
মুকুত সকলো নেৰয় ভকতি,
কিনো অতি অদভুত।
শঙ্কা দূৰ কৰি জানা দেৱ হৰি,
হেনয় গুণ যুগুত॥
এতেকে ভকতে স্বৰ্গ-ব্ৰহ্ম-পদ,
সাৰ্ব্বভৌম অধিপতি।
পাতালৰো ভোগ অষ্টাঙ্গ ঐশ্বৰ্য্য,
মোক্ষতো নকৰে বতি॥২৮৪॥
ভকতিৰ ফল ভকতিসি মাত্ৰ,
জানিবা আক নিশ্চয়।
এহি পৰমাৰ্থ উদ্ধৱৰ আগে,
কৈলা কৃষ্ণ কৃপাময়॥
মোতে মাত্ৰ চিত্ত ভৈল যাব তাৰ,
নলাগে জ্ঞান বৈৰাগ্য।
কেৱলে মোহোৰ ভকতিতে সুখে,
পাইব শ্ৰেয়সৰ লাগ॥২৮৫॥
তপ জপ যজ্ঞ যাগ যোগ ব্ৰত,
তীৰ্থ স্নান মহা জ্ঞানে।
আনো সব কৰ্ম্ম আচৰিয়া নৰে,
পাৰে ফল যত মানে॥
