তাত কি দেখিলি?"
এই প্ৰশ্নব উদ্ভবত সি ঘূৰণীয়া মেজ মেলৰ কথা এবি বিলাতৰ ৰ্ণনা দিবলৈ ওলাল। তাক কোনো পধ্যে বখাবই নোৱবো। প্ৰথমতে সি ক'লে— “বিলাত মানুহবোৰ বগা। মই ক'লো 'এইটো ন খবৰ। " তাৰ পাছত সি ক'লে,— “সিহঁতে খায়, শোৱে, আৰু আমাৰ নিচিনাকৈ দ্বন্দ-হাই কৰে। " মই ক'লোঁ— “এইটোও তুন খৰব।”
‘মতাবোবে ঠেঙা পিন্ধে, তিবুতাবোৰে মেখেলা পিন্ধে; কিন্তু মেখেলা- ন আঁঠুলৈকে অথবা আঠুৰ ওপবব প্ৰদেশলৈকে উজোৱা। আৰু সিহঁতে আমাব কামাখ্যা চাবলৈ আহিলে, কামাখ্যা-পৰ্ব্বতব মেখেলা উজোৱা বাটেদি নিৰাপদে অহা-যোৱা কবিব পাবিব।”
মই ক'লো-“এইটোও নতুন খবব। কিন্তু এনেবোব খবৰৰ কথা কৈ থাকিলে তোব মুখত সোপ দি পিঠিত সৌকা মেলিম। আন কিবা ক’বলৈ আছে যদি ক, বাজে কথা বলকি নাথাকিবি।”
"বিলাতীয়ে এধা-সিজা মঙহ বৰকৈ খায়। পাউকটি চকলচেৰেক াৰ আৰু সিজোৱা শাক-পাচলি খাৰ।"
মই কলোঁ, “ভাল কৰে। আনাৰ দেশত মাছ-মঙহ বান্ধোতে লধি, জালুক, জিবা, ধনীয়া, তেজপাত, এদা, মবিচ আদি ছয়ত্ৰিশ তব গবম মচলাব খেল–িমেলিত মাছ-মঙহৰ যেনেকৈ কণ-কঠীয়া মৰা য়' মাছ-মঙহব জাত আমাব দেশত থাকে বুলি বুকু ডাঠকৈ ক'বই ৱাবি। আছে নে জানিব খুজিলে চাবি সত্ৰীয়াসকলকৈ প্ৰমুখ্য ৰি গোসাঁইসকল আৰু স্মৃতি আৰু বিদ্যাবাগীশসকলক প্ৰশ্ন কবিহে এই সমস্যাৰ প্ৰকৃত ব্যৱস্থা আনিব পৰা যাব। তাৰ আগেয়ে আমাৰ
