এবছৰমানৰ আগতে মই এদিন জোৱলাহঁতৰ ঘৰলৈ গৈছিলো। জোৱলা আৰু তেওঁৰ পৰিয়ালটোৰ লগত প্ৰায় গোটেই দিনটো কটাইছিলো। বিদায় ল’বৰ সময়ত জোৱলাই মোক উপহাৰ দিছিল তেওঁ নিজে অঁকা কেইখনমান ছবি। জীৱনৰ অমূল্য উপহাৰ হিচাপে মই সেই ছবিকেইখন মৰমেৰে সাঁচি থৈছোঁ। ছবিকেইখন মই মাজে মাজে চাওঁ, আৰু তাৰ মাজতেই জোৱলাক বিচাৰি পাওঁ; দেখিবলৈ পাওঁ অন্তহীন শাৰীৰিক যন্ত্ৰণা আৰু মানসিক বেদনাত স্তব্ধ হৈ পৰা ছোৱালীজনীৰ মুখত ভাগ্যৰ এই প্ৰত্যাহ্বান গ্ৰহণ কৰাৰ কঠোৰ সংকল্প। নিজৰ সৃষ্টিৰ মাজেদি জোৱলাই তেওঁৰ দুভাৰ্গ্যক জয় কৰি তাৰ ঊৰ্ধ্বলৈ আৰোহণ কৰিছে। এই কিতাপখন যিয়েই স্পৰ্শ কৰিব, তেওঁৱেই স্পৰ্শ কৰিব এগৰাকী অসাধাৰণ তৰুণীক, যি নিজৰ দুৰ্ভাগ্য আৰু দুখ-যন্ত্ৰণাক ৰূপান্তৰিত কৰিছে শিল্পসৃষ্টিলৈ। মই আশা কৰোঁ যে অসমৰ মানুহে এই কবিতাৰ কিতাপখন আদৰি লৈ জোৱলাৰ নিঃসংগ যাত্ৰাপথত সংগ দিবলৈ আগবাঢ়ি আহিব।
হোমেন বৰগোহাঞি
